ด้วยความที่ฮอกนีย์เกิดมาพร้อมกับอาการซินเนสเตเซีย (Synesthesia) อาการทางสมองที่ประสาทสัมผัสทั้งสี่ อย่างการมองเห็นสีสัน, การได้ยิน, การสัมผัส และการดมกลิ่น ผสมผสานปนเปเข้าด้วยกันอย่างแยกไม่ออก ทําให้เขามองเห็นสีสันเวลาได้ยินเสียงเพลง สิ่งนี้ไม่ได้แสดงออกมาในผลงานภาพวาดหรือภาพถ่ายของเขาเท่านั้น แต่ถูกแสดงออกมาในผลงานออกแบบฉากให้กับละครเวที, บัลเลต์ และโอเปร่า ซึ่งสีสันและแสงสีในผลงานเหล่านั้นก็ได้มาจากสิ่งที่เขามองเห็นเวลาฟังดนตรีประกอบของการแสดงเหล่านั้นนั่นเอง
  ในช่วงยุค 80 เขาได้ปฏิวัติรูปแบบของศิลปะการถ่ายภาพอันเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัวขึ้นมาใหม่ โดยเขาให้ชื่อว่า “Joiners” ซึ่งเป็นการใช้กล้องถ่ายภาพธรรมดา หรือกล้องโพลารอยด์ ถ่ายภาพวัตถุ, บุคคล หรือสถานที่แห่งหนึ่งหลายๆ ครั้ง และนํามาปะติดปะต่อจนกลายเป็นภาพภาพเดียว และเนื่องจากภาพเหล่านั้นถูกถ่ายมาจากหลายมุมมอง หลายองศา หลายเวลา บางครั้งสิ่งที่ถูกถ่ายเคลื่อนไหวจากมุมมองเดิม บางครั้งแสงเปลี่ยน บางครั้งเขาก็เคลื่อนกล้องไปรอบๆ สิ่งที่ถ่ายจึงแสดงให้เห็นมิติ มุมมอง และความรู้สึกที่แตกต่างหลากหลายกันในภาพภาพเดียว ซึ่งมีความเชื่อมโยงและคล้ายคลึงกับแนวคิดของศิลปะคิวบิสม์ (Cubism) อันโด่งดังนั่นเอง แนวคิดในการถ่ายภาพแบบนี้ เขาบังเอิญได้มาจากการที่ในช่วงปลายปี 60 เขาพบว่าช่างภาพหลายคนในยุคนั้นนิยมใช้เลนส์มุมกว้าง (Wide angle lens) ถ่ายภาพ และเขาไม่ชอบผลที่ออกมา เพราะมักจะให้ภาพที่บิดเบือนและหลอกตา จนกระทั่งเขาลองต่อภาพถ่ายโพลารอยด์เพื่อใช้เป็นแบบในการวาดรูปแล้ว เกิดได้เป็นมุมมองและมิติที่น่าสนใจ กลายเป็นแรงบันดาลใจให้เขาคิดค้นเทคนิคใหม่นี้ขึ้นมา เขาหลงใหลการถ่ายภาพสไตล์ใหม่นี้เป็นอย่างมาก และหมกมุ่นจนถึงกับเลิกวาดภาพไปช่วงหนึ่ง จนในเวลาต่อมาเขารู้ก็สึกเบื่อหน่ายในข้อจํากัดของการถ่ายภาพและหันกลับมาวาดภาพในที่สุด

  ภาพวาดของฮอกนีย์ที่ใช้ปากกาสไตลัสวาดใน iPad และพิมพ์ด้วยเครื่องพิมพ์อิงค์เจ็ตออกมาเป็น ภาพขนาดใหญ่ในเวลาเพียงแค่ 20 นาทีเหล่านี้ จุดประกายคําถามขึ้นในหมู่นักวิจารณ์ศิลปะทั้งหลายว่า การวาดภาพบน iPad เหล่านี้มีคุณค่าคู่ควรจะเป็นงานศิลปะหรือไม่?
  นักวิจารณ์บางคนกล่าวว่า “ผลงานชุดนี้ของเขาไม่สามารถซ่อนความจริงที่ว่า มันถือกําเนิดจากอุ ปกรณ์อิเล็คโทรนิกส์ ไม่ว่าจะมีรูปลักษณ์เหมือนภาพวาดบนกระดาษแค่ไหนก็ตาม” บางคนกล่าวว่า “เป็นภาพวาดที่จืดชืด ตายสนิท ไร้ชีวิตชีวา และไม่มีกึ๋นโดยสิ้นเชิง” บ้างก็ว่า “การเปิดใจรับ เทคโนโลยีและนวัตกรรมใหม่ๆ เป็นเรื่องหนึ่ง ส่วนศิลปะก็เป็นอีกเรื่อง” แต่นักวิจารณ์บางคนก็ชื่นชมงานศิลปะจาก iPad ของฮอกนีย์ว่าฉลาดและมีชั้นเชิง และกล่าวว่าเป็นผลงานของศิลปินหัวก้าวหน้าที่ไม่เคยหยุดนิ่งทางความคิด และสรรหาหนทางใหม่ๆ ในการทํางานศิลปะเสมอ

  ถึงแม้ผลงานหลายชิ้นของ เดวิด ฮอกนีย์ จะได้รับอิทธิพลอย่างมากจากภาพยนตร์ โดยเฉพาะหนัง ฮอลลีวูด ในทางกลับกันผลงานของเขาเองก็ส่งอิทธิพลต่อวงการภาพยนตร์อย่างมากเช่นเดียวกัน ไม่ว่าจะเป็นภาพยนตร์สารคดีกึ่งชีวประวัติของเขาอย่าง A Bigger Splash (1973) ที่ถือเป็นผลงานสารคดีชิ้นเยี่ยมในโลกภาพยนตร์ หรือแม้แต่ผู้กํากับระดับตํานานอย่าง มาร์ติน สกอร์เซซี (Martin Scorsese) ก็ยกย่องว่าเดวิด ฮอกนีย์ เป็นแรงบันดาลใจสําคัญให้แก่ผลงานของเขา ไม่เพียงแค่หนังสารคดี A Bigger Splash ที่เขายกให้เป็นผลงานชิ้นเอกและเป็นหนึ่งในหนังเกี่ยวกับกระบวนการทํางานสร้างสรรค์ที่สําคัญที่สุดเท่าที่มีคนสร้างขึ้นมาแล้ว สกอร์เซซียังกล่าวว่าสารคดีเรื่องนี้เป็นแรงบันดาลใจสําคัญให้ผลงานชิ้นสําคัญของเขาอย่าง Taxi Driver (1976) อีกด้วย หรือผู้กํากับชาวอิตาเลียนอย่าง ลูกา กัวดานีโน (Luca Guadagnino) (Call Me by Your Name (2017)) ยังกล่าวว่า ภาพวาด A Bigger Splash ของ เดวิด ฮอกนีย์ นั้นเป็นแรงบันดาลใจสําคัญให้หนังเรื่อง A Bigger Splash (2015) ของเขาอย่างมาก จนถึงกับเอาชื่อภาพมาตั้งเป็นชื่อหนังเลยทีเดียว

  แถมเรายังไปค้นข้อมูลเบื้องหลังจนพบว่านักออกแบบงานสร้าง ซาราห์ กรีนวูด (Sarah Greenwood) และนักออกแบบฉาก เคธี สเปนเซอร์ (Katie Spencer) กล่าวว่า พวกเธอได้แรงบันดาลใจในการออกแบบฉากในหนัง Barbie จากผลงานของ เดวิด ฮอกนีย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ภาพวาดในชุดสระว่ายน้ําของเขา ที่เห็นเด่นชัดที่สุดก็คือฉากสระว่ายน้ําสวนหลังบ้านของบาร์บี้ ตัวละครเอกในหนังที่นอกจากจะได้แรงบันดาลใจจากภาพวาด Portrait of an Artist (Pool with Two Figures) (1972) ของฮอกนีย์แล้ว ยังได้แรงบันดาลใจจากสระว่ายน้ําของโรงแรม เดอะ ฮอลลี วูด รูสเวลต์ (The Hollywood Roosevelt Hotel) ในลอสแอนเจลีส แคลิฟอร์เนีย ที่เดวิด ฮอกนีย์ ไปวาดภาพเอาไว้ที่ก้นสระอีกด้วย เรียกได้ว่านอกจากศิลปะจะส่องทางให้แก่กันแล้ว ยังเผื่อแผ่มาส่องทางให้หนังด้วยเหมือนกัน