LOOKING ON EVERYTHING ?
EXPLORE ON EVERYTHING
ย้อนกลับเมื่อหนึ่งถึงสองปีที่แล้ว ถ้าหากถูกถามว่า ‘จะไปชมนิทรรศการภาพถ่ายดี ๆ ที่ไหนได้บ้าง?’ เราก็คงใช้เวลาในการคิดหาคำตอบอยู่พอสมควร เพราะพื้นที่หรือแกลเลอรี่ที่จัดแสดงนิทรรศการภาพถ่ายโดยเฉพาะนั้นแทบไม่ค่อยมีสักเท่าไหร่ แต่ถ้าหากถูกถามซ้ำใหม่อีกครั้งในตอนนี้แล้ว “Hub of Photography” หรือที่เรามักจะเรียกสั้น ๆ ว่า HOP ก็คงจะกลายเป็นชื่อแรกที่ขึ้นมาเป็นคำตอบ และก็คงไม่ใช่แค่สำหรับเราเท่านั้น แต่ชื่อนี้ก็น่าจะเป็นคำตอบในใจของบรรดาช่างภาพ นักเสพผลงานภาพถ่าย หรือผู้ที่คร่ำหวอดในวงการภาพถ่ายด้วยเช่นกัน
ถ้าอยากรู้ว่า HOP มีเป้าหมาย ความตั้งใจ รวมถึงมีพื้นที่การใช้งานแบบไหนบ้าง ก็เตรียมกล้องในมือให้ดี และตามไปถ่ายพร้อม ๆ ผ้าป่าน อีฟ และทอม กันได้เลย
ถ้าหาก HOP มีเป้าหมายที่อยากเป็นอีกหนึ่งแรงขับเคลื่อน แสดงว่าวงการถ่ายภาพไทยยังขาดการสนับสนุนที่มากพอใช่ไหม
ผ้าป่าน: จริง ๆ อาจจะต้องพูดภาพรวมก่อนว่าวงการศิลปะบ้านเรายังไม่ได้ถูกสนับสนุนมากพอ และประเทศไทยเองก็ยังตีความ ‘ศิลปะ’ อยู่เพียงไม่กี่แขนง ทำให้ภาพถ่ายก็ถูกหลงลืมไปด้วย เมื่อเทียบกับวงการอื่น ๆ แล้ว การถ่ายภาพก็อาจจะยังไม่ได้รับการสนับสนุนที่มากพอขนาดนั้น แต่มันก็ยังเติบโตอย่างออร์แกนิกได้ด้วยตัวเองนะคะ เพราะเทคโนโลยีที่พัฒนาจนคนเข้าถึงง่าย แล้วพอคนเริ่มหันมาบริโภคขึ้น แบรนด์ก็เข้ามาสนับสนุนในเชิง Commercial หรือภาคเอกชนอย่าง Seacon Development ที่เขาเห็นคุณค่าของการถ่ายภาพ เขาจึงเข้ามาสนับสนุนให้เกิดการเติบโตขึ้น มันก็เลยเป็นที่น่าสงสัยว่าทำไมภาครัฐไม่เคยเหลียวแลเราเลย ทั้งที่ควรเอื้อให้เกิดกิจกรรม พื้นที่ หรืออาชีพที่มั่นคง
ทอม: ใช่ คือประเทศไทยมีช่างภาพที่เก่งมากมาย โดยเฉพาะช่วงห้าปีที่ผ่านมา เราจะได้เห็นช่างภาพไทยหลายคนส่งผลงานจากไทยไปประกวดในระดับสากลจนมีชื่อเสียง ซึ่งมันเป็นนิมิตหมายอันดีเลยว่าความจริงแล้วช่างภาพไทยมีศักยภาพในการทำงานระดับสากล แต่ว่าระบบหรือกิจกรรมในประเทศ อาจจะยังไม่เอื้อให้ช่างภาพเหล่านี้ได้พัฒนาเติบโตอย่างมั่นคงในระยะยาว
นอกจากการผลักดันจากภาครัฐแล้ว มันยังขาดอะไรอยู่อีกหรือเปล่า ผ้าป่าน: น่าจะเป็นเรื่อง Ecosytem ของวงการภาพถ่ายไทยที่ยังไม่ครบเท่าไหร่ เพราะเมื่อระบบไม่เอื้อให้เกิดอาชีพหรือทำให้คนยังไม่เข้าใจคุณค่าของงานศิลปะแขนงนั้น มันเลยทำให้มีผู้บริโภคหรือคอลเลคเตอร์น้อย คือพอมองออกไปแล้วหาคอลเลคเตอร์ที่เก็บสะสมงานภาพถ่ายโดยตรงได้น้อยมาก รวมไปถึงบุคลาการในส่วนอื่นอย่างคิวเรเตอร์ที่คิวเรทงานภาพถ่ายโดยตรงก็ยังหาได้ยาก ทาง HOP เลยไม่ได้จะสนับสนุนแค่ทางช่างภาพเท่านั้น แต่เรายังสนับสนุนในส่วนอื่น ๆ ด้วย เพราะเรามองทั้งอุตสาหกรรมเลยว่ามันยังมีส่วนที่ยังขาดตรงไหนบ้าง ที่เราสามารถสร้างพื้นที่เพื่อเอื้อให้เกิดการสนับสนุนในส่วนเหล่านั้นได้
แล้วพื้นที่ของ HOP ถูกแบ่งและจัดสรรเพื่อสนับสนุนเป้าหมายเหล่านี้อย่างไรบ้าง
ผ้าป่าน: คือ HOP มีพื้นที่ที่ค่อนข้างเยอะเลย แต่เราจะทยอยเปิดเป็นแต่ละเฟสโดยเริ่มต้นจากแกลเลอรี่สองห้องก่อนค่ะ
อีฟ: ห้องแรกก็คือ HOP PHOTO GALLERY จะเป็นแกลเลอรี่หลักที่มีขนาดใหญ่ ห้องนี้ก็จะมีติดตั้งจัดแสดงผลงานของศิลปิน ซึ่งมีการคิวเรทงานโดยคิวเรเตอร์ที่ HOP เชิญมาร่วมงานกัน โดยเขาจะดูแลการทำงานในทุกส่วนเลยค่ะ
ผ้าป่าน: เราพยายามทำให้ห้องนี้ได้มาตรฐานของแกลเลอรี่ชั้นนำ ทั้งเรื่องระบบไฟหรือระบบระบายอากาศ เพื่อซัพพอร์ตการแสดงงานของศิลปินที่เคยจัดแสดงงานในเวทีระดับโลก และเพื่อสร้างแรงบันดาลใจและบรรยากาศให้บุคคลทั่วไปที่เข้ามาชมได้เห็นว่าการจัดแสดงงานแบบ Full Scale มันเป็นในลักษณะไหน
อีฟ: อีกหนึ่งแกลเลอรี่ที่อยู่ข้างเคียงกันก็คือ WHOOP! เป็นแกลเลอรี่ที่เปิดสำหรับทุกคนได้จัดแสดงนิทรรศการของตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นช่างภาพที่ยังไม่ค่อยมีคนรู้จัก คนทั่วไปที่มีความสามารถ หรือใครก็ตามที่เรามองเห็นว่าเขามีความน่าสนใจที่ต่อยอดได้ โดยเราจะซัพพอร์ตในเรื่องของการผลิตและติดตั้ง เพื่อทำให้เขารู้สึกว่าสิ่งที่เขาอยากทำ มันเกิดเป็นอาชีพในพื้นที่แห่งนี้ได้ นอกจากแกลเลอรี่ก็ยังมี FOTOINFO Learning Center โดยได้ทางทีม FOTOINFO เข้ามาช่วยดูแลเวิร์กช็อปของกลุ่มผู้ที่เริ่มต้นถ่ายภาพ หรือกลุ่มที่มีประสบการณ์ในระดับหนึ่ง ส่วนเฟสถัดไปที่จะเปิดในช่วงสิ้นปีนี้ก็จะเป็น HOP CLUB ที่เราสร้างขึ้นมาเพื่อซัพพอร์ตเป้าหมายต่าง ๆ ที่ได้พูดไป โดยจะมีในส่วนของห้องสมุด Photo Book Library ที่รวบรวมหนังสือภาพถ่ายและคิวเรทหมวดหมู่โดยผู้เชี่ยวชาญจาก Vacilando Bookshop และ Hardcover ให้ทุกคนได้เข้ามาหาความรู้ตามที่ต้องการได้อย่างหลากหลาย ครอบคลุมทุกแนวทาง แล้วส่วนถัดมาก็คือพื้นที่วางจำหน่าย Merchandise เพื่อให้ศิลปินที่เขาผลิตของออกมาแต่ยังไม่มีพื้นที่จัดแสดงหรือวางขาย ได้มีพื้นที่สร้างรายได้ให้กับตัวเอง
ทอม: นอกจากส่วนที่น้องอีฟได้อธิบายไปแล้ว ในเฟสถัดไปก็มีห้องที่จะเปิดใช้งานแล้วก็คือ Sandbox ที่เป็นห้องสำหรับจัดกิจกรรม ซึ่งเป็นพื้นที่กลางที่ไม่ว่าใครใน MUNx2 ก็สามารถใช้งานได้ โดยทาง HOP ก็จะมีการจัดเวิร์กช็อปต่าง ๆ ขึ้นในพื้นที่ Sandbox ครับ ในช่วงปลายปีเราก็ยังมีแพลนที่จะจัด Creative Market ที่รวบรวมธุรกิจที่เกี่ยวข้องกับงานภาพถ่ายต่าง ๆ ให้มาอยู่ในพื้นที่เดียวกันด้วย เช่น ร้านหนังสือ ร้านพิมพ์ภาพ คนทำกรอบรูป ร้านขายฟิล์มหรือกล้องมือสอง ส่วนปีหน้าก็มีแพลนที่จะจัด Photo Contest ในระดับนานาชาติขึ้นด้วยครับ
ผ้าป่าน: มันอาจจะดูเหมือนว่าเราวางแผนพื้นที่หรือกิจกรรมไว้หมดแล้ว แต่เป้าประสงค์จริง ไม่ใช่การเสกทุกอย่างขึ้นมาจากพวกเราแค่สามคนเท่านั้น แต่เรายังเปิดให้บุคคลทั่วไป ทั้งช่างภาพ คิวเรเตอร์หรืออื่น ๆ มาร่วมสร้างกิจกรรมไปพร้อมกันกับเราด้วยค่ะ เพราะการมีส่วนร่วมของคนที่อยู่ในวงการถ่ายภาพไม่ว่าจะเป็นอาชีพอะไรก็ตาม มันจะให้พื้นที่ที่ถูกสร้างขึ้นแห่งนี้ได้เติบโตและกลายเป็นคอมมูนิตี้ของคนในวงการนี้ได้อย่างแท้จริง
ผ้าป่าน: แน่นอน ถ้าสมมติว่าเราอยู่ในตัวเมืองยังไงมันก็ไกลอยู่แล้ว แต่ป่านอยากให้มองแบบนี้ว่า เพราะเรามัวแต่กระจุกทุกอย่างอยู่ที่ส่วนกลาง เรื่องงานศิลปะมันเลยไม่กระจายออกไปจากตัวเมืองสักที (และไม่ใช่แค่กรุงเทพฯ เท่านั้นด้วยค่ะ) ซึ่งการที่ HOP มาตั้งอยู่บริเวณนี้ก็ถือเป็นการเชิญชวนทุกคนที่อาศัยอยู่ในพื้นที่ตรงนี้ ให้มาชมงานศิลปะและใช้พื้นที่ไปด้วยกัน โดยที่คุณไม่จำเป็นจะต้องไปเข้าหาความเจริญที่อยู่ศูนย์กลางของกรุงเทพฯ เลย ส่วนเรื่องของการเดินทางเอง โครงข่ายของบีทีเอสก็กำลังจะไปถึงทุกที่แล้ว และโซน MUNx2 เองก็อยู่ติดกับรถไฟฟ้าเลย เมื่อไหร่ก็ตามที่บีทีเอสเปิดใช้งาน การเดินทางมายัง HOP ก็จะไม่ใช่อุปสรรคอีกต่อไป
ถ้าทำเป็น Visual Tour หรือ Online Exhibition จะไม่ดีกว่าหรือ? เพราะแทบจะไม่ต้องกังวลเรื่องสถานการณ์โรคระบาด และไม่ต้องใช้เวลาเดินทางด้วยซ้ำ
อีฟ: เราก็เคยวางแผนไว้แบบนั้นเหมือนกันค่ะ ว่าถ้าสถานการณ์ COVID-19 ยังไม่ดีขึ้น เราควรทำ Visual Tour ดีไหม เปิดให้เดินดูแกลเลอรี่หรือทำภาพเสมือนจริงไปเลย แต่เราก็ได้ข้อตกลงว่าเรายังอยากให้คนที่เข้ามาในแกลเลอรี่ได้บรรยากาศจริง ๆ อยู่เหมือนเดิม ได้เข้ามาสัมผัส ได้เห็นไฟหรือทุก ๆ อย่างที่เราคิด ถึงบางส่วนมันจะแชร์ผ่านออนไลน์ได้ แต่ประสบการณ์ที่ได้จากสถานที่จริงมันดีกว่า
ทอม: ขอเสริมอีกนิดนึง คือหลังจากที่เราได้ทำงานโปรโมทนิทรรศการ SELFPRESSION ลงในหน้าเพจแล้ว เราพบว่ายังมีปัญหาเรื่อง Censorship อยู่ด้วย เพราะในตอนนั้นมีภาพถ่ายของศิลปินท่านหนึ่งเป็นภาพเปลือย ที่ไม่ได้ Nude หรือนำเสนอในเชิงอนาจารเลย แต่อัลกอริทึมของเฟซบุ๊กมันตรวจสอบ เพจของเราก็เลยโดนบล็อกไปเลย พวกเราสามคนเลยยิ่งรู้สึกว่าพื้นที่นิทรรศการหรือการจัดงานแบบออฟไลน์ มันยังมีความสำคัญกับการทำงานอยู่มาก ๆ เพราะทุกคนจะได้สร้างสรรค์ผลงานได้อย่างเต็มที่ โดยไม่มีเงื่อนไขเรื่องการเซ็นเซอร์มาเป็นข้อจำกัดในการทำงานเลย
หลังจากเปิดตัวไปแล้ว ได้ผลตอบรับอย่างไรบ้าง
อีฟ: ดีเลยค่ะ สิ่งที่เรามีความสุขกันมาก ๆ ก็คือผลตอบรับจากช่างภาพ ซึ่งก็เรียกว่าเป็นคนรอบตัวดีกว่า ทุกคนตื่นเต้นกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น เพราะนอกจากจะเป็นพื้นที่ไว้สำหรับแชร์แรงบันดาลใจหรือเป็นแกลเลอรี่สำหรับงานภาพถ่ายโดยเฉพาะแล้ว HOP ยังเป็นพื้นที่ที่ซัพพอร์ตเรื่องของสิ่งอำนวยความสะดวกหรือเรื่องการผลิตผลงานต่อช่างภาพได้จริง ๆ ส่วนคนทั่วไปหรือเป็น Art Lover ก็ได้รับผลตอบรับที่ดีมากเช่นกันค่ะ อาจจะเพราะว่าพื้นที่ศิลปะในกรุงเทพฯ มันไม่ได้มีมากขนาดนั้น การกำเนิดเกิดใหม่ของ HOP มันก็เลยกลายเป็นเรื่องน่ายินดีของทุกคน ทุกคนก็เลยอยากจะแวะเวียนเข้ามาชมเข้ามาแชร์ไปด้วยกันในพื้นที่แห่งนี้
ผ้าป่าน: อย่างตัวช่างภาพเอง นอกจากที่อีฟเล่าแล้ว เขาก็จะรู้ว่าถ้ามีลงทุนกับวงการนี้แล้ว เขาก็จะมีโอกาสที่จะได้ฝัน ได้หวัง หรือได้เติบโตต่อไปได้ ซึ่งถามว่าถือเป็นจุดเริ่มต้นที่สำเร็จหรือได้รับผลตอบที่ดีไหม ในแง่นี้เราคิดว่าเป็นผลลัพธ์ที่ดีมาก ๆ ถ้าทุกคนใจเต้นไปกับเราได้ เราก็ถือว่าสำเร็จตามเป้าหมายในขั้นต้นแล้วค่ะ
กลัวมั้ยว่าช่วงเปิดตัวอาจจะเป็นแค่ความตื่นเต้นที่ทำให้หัวใจเต้นแค่ครั้งเดียว
ทอม: ถ้าตอบตรง ๆ เลยก็ไม่กลัวนะ เพราะเรารู้สึกว่าทุกโปรเจกท์หรือทุกรายละเอียดที่เราเตรียมลงในแต่ละเฟสมันมีเรื่องให้ตื่นเต้นอยู่ตลอดเวลา และมันก็เป็นไอเดียที่ไม่ได้จู่ ๆ ก็อยากทำ แต่มันมาจากความต้องการ เรื่องราวหลากหลายที่น่าจะเกิดขึ้นได้ เป็นสิ่งที่เราได้รับมาเพื่อนพี่น้องช่างภาพด้วยกัน หรือเป็นสิ่งที่เราทั้งสามคนได้เห็นตลอดระยะเวลาการเป็นช่างภาพ จนอยากเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้นในวงการภาพถ่าย ซึ่งล้วนแล้วแต่จะเป็นประโยชน์ให้ช่างภาพคนอื่น ๆ ได้นำไปต่อยอดได้ เราจึงเชื่อว่าทุกคนจะต้องตื่นเต้นไปกับทุกรายละเอียด ทุกนิทรรศการ หรือทุกเวิร์กช็อปในแต่ละเฟสที่จะเปิดตัวในอนาคตอย่างแน่นอน
ถ้าอย่างนั้นสำหรับสองนิทรรศการใหม่ที่กำลังจัดแสดงอยู่ในตอนนี้ มีอะไรที่น่าสนใจจนทำให้เราต้องไปชมทันทีหลังอ่านบทสัมภาษณ์จบ
ผ้าป่าน: ค่ะ สำหรับนิทรรศการของทั้งสองแกลเลอรี่ตอนนี้เป็น Solo Exhibition ทั้งคู่เลยค่ะ อย่างนิทรรศการ OBJECTS ของ HOP PHOTO GALLERY เราได้ร่วมงานกับ Waiting You Curator Lab ซึ่งเป็นทีมคิวเรเตอร์ที่เก่งมาก แล้วคนที่มาคิวเรทงานกับเราก็คือคุณจอยส์ - กิตติมา จารีประสิทธิ์ ซึ่งเป็นภัณฑารักษ์ที่อยู่พิพิธภัณฑ์ศิลปะร่วมสมัยใหม่เอี่ยมที่เชียงใหม่ โดยมาคิวเรทผลงานภาพถ่ายของพี่อ้วน อธิษว์ ศรสงคราม ที่เขาถ่ายวัตถุต่าง ๆ เก็บไว้นานแล้ว ซี่งพี่อ้วนก็จะมีวิธีการนำเสนอภาพวัตถุเหล่าได้ค่อนข้างน่าสนใจมาก และส่วนของ It’s so bright and confusing ในห้อง WHOOP! เป็นนิทรรศการภาพถ่ายของตั้ง ตะวันวาด หรือว่า TangBadVoice หลังจากที่ทำผลงานแร็ปมาสักพัก นี่คือการกลับมาทำงานและจัดแสดงนิทรรศการเดี่ยวครั้งแรก ผลงานของตั้งมันมีความสนุกสนานซ่อนอยู่ในนั้น และการออกแบบวิธีการนำเสนอก็มีลูกเล่นน่าสนใจ เราจึงคิดว่าน่าจะสร้างความตื่นเต้นให้กับคนที่เข้ามาดูได้แน่นอนค่ะ
แม้ว่าเพิ่งจะเริ่มต้นเปิดให้ทุกคนเข้าไปทำความรู้จักและสร้างความคุ้นเคยได้เพียงไม่กี่เดือนเท่านั้น แต่เราเชื่อว่าในอนาคตหลังจากเปิดพื้นที่ทุกโซนอย่างเป็นทางการแล้ว Hub of Photography จะต้องกลายเป็นอีกหนึ่งสถานที่หลักอันเป็นหัวใจสำคัญของวงการศิลปะและวงการภาพถ่ายไทยในอนาคตอย่างแน่นอน
Facebook: @hubofphotographybangkok
Instagram: @hubofphotography
Hub of Photography สเปซอันเป็นมิตรที่เปิดต้อนรับทุกคนที่รักการถ่ายภาพ
/
แค่ได้อ่านชื่อ ก็เชื่อว่าคิ้วของทุกคนคงต้องผูกกันเป็นปมด้วยความสงสัยแล้วว่า ‘บะหมี่ถ้วย ใช้ชื่อนี่เป็นชื่อศิลปินจริงดิ’, ‘มาทำเพลงเอาตลกหรือเปล่าเนี่ย’ บอกไว้ก่อนเลยว่า ไม่ ไม่ตลกเลย เพราะชีวิตที่ซุกซ่อนอยู่เบื้องหลังผลงานเพลงของ Cupnoodle หรือ “ซาช่า โจสท์” นั้น เต็มไปด้วยความพยายาม ความตั้งใจ จนบางครั้งก็ต้องยอมเสียสละบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้ได้ไขว่คว้าความฝันวัยเด็กในการเป็นศิลปิน ที่ในช่วงหลายสิบปีที่ผ่านนั้น เธอแทบจะผ่านประสบการณ์การลงมือทำมาหมดทุกอย่างแล้วเพื่อเข้าใกล้วงการดนตรีให้ได้มากที่สุด (ซึ่งเยอะจนเราเชื่อว่าคงเขียนเล่าได้ไม่ครบ) แต่แม้จะมุ่งมั่นออกตัววิ่งบนเส้นทางนี้ไปด้วยความรวดเร็วมากเท่าไหร่ ซาช่า ที่ ณ ตอนนั้นใช้ชีวิตอยู่ที่ลอนดอน ก็ยังคงไม่เห็นเส้นชัยของตัวเองสักที
/
ทันทีที่ Key Visual สถาปนิก’ 68 เผยแพร่ออกมา บทสนทนาปลุกสัญชาตญาณนักสืบในตัวทุกคนพร้อมใจกันทำงานแบบ Autopilot และระหว่างที่ตามหาเฉลยกันจริงจัง ทุกคนเริ่มหันมาตั้งคำถามต่อว่า Art Toys เกี่ยวข้องกับธีมงานอย่างไร รู้ตัวอีกทีวงสนทนาก็กระเพื่อมขยายกว้างขึ้น ส่งสัญญาณชัดว่า Key Visual ปีนี้เปิดฉากมาแบบสนุกเอาเรื่อง โดนเส้นกันสุดๆ
/
วัลลภ รุ่งกำจัด หรือ อุ้ม นักแสดงที่เชื่อมโยงความเป็นมนุษย์กับโลกของภาพยนตร์ ผ่านการสร้างชีวิตให้ตัวละครต่าง ๆ ได้ออกมาโลดแล่นแสดงความรู้สึกทางอารมณ์ให้กับผู้ชม แม้เขาจะไม่ได้เป็นนักแสดงที่มีชื่อเสียงในวงกว้างเทียบเท่ากับนักแสดงกระแสหลัก แต่ในเวทีระดับโลก “อุ้ม” ได้พิสูจน์ตัวเองกับการเป็นนักแสดงที่มีความสามารถที่ยอมทุ่มเทหลาย ๆ สิ่ง ให้กับงานศิลปะด้านการแสดงในภาพยนตร์เรื่องต่าง ๆ เหล่านี้อย่างสุดตัว
/
คงปฏิเสธไม่ได้ว่าก่อนหน้านี้เราได้รู้จักกับเธอคนนี้ในชื่อของ พัด หรือที่ชอบเรียกติดปากกันว่า พัด ZWEED N’ ROLL เจ้าของเสียงทุ้มมีเสน่ห์ นักร้องและนักแต่งเพลงที่ฝากผลงานเพลงเศร้าเอาไว้ในวงการมากมาย อาทิ ช่วงเวลา, Diary, อาจเป็นฉัน และอีกมากมาย ไม่มีอะไรแน่นอนแม้กระทั่งตัวเราเอง ช่วงเวลาจึงได้พัดพาให้เรามาทำความรู้จักกับ “MAMIO” ในฐานะศิลปินใหม่จากค่าย Warner Music Thailand ซึ่งเป็นอีกตัวตนหนึ่งของคุณพัดที่ไม่เคยถูกปลดปล่อยออกมาเลยตลอดชีวิตการทำงานในวงการสิบกว่าปีที่ผ่านมา หรือถ้าจะให้ซื่อสัตย์กับตัวเองจริง ๆ ก็อาจจะเป็นทั้งชีวิตที่เกิดมาเลยเสียด้วยซ้ำ
/
Whispers เป็นหนึ่งในวงดนตรีที่สะท้อนการเติบโตของวงการ Hardcore ในประเทศไทยอย่างแท้จริง ตั้งแต่จุดเริ่มต้นที่เป็นเพียงกลุ่มเพื่อนที่หลงใหลในดนตรี เพราะนอกจากจะเป็นผู้เล่น พวกเขายังเป็นกำลังสำคัญที่คอยผลักดันซีนฮาร์ดคอร์ในบ้านเรามาโดยตลอด ประสบการณ์ที่สั่งสมทำให้เกิดเป็นสไตล์เฉพาะของ Whispers สร้างความแตกต่างและเป็นเอกลักษณ์ จนทำให้พวกเขาก้าวไปสู่เวทีระดับสากล ถึงแม้พวกเขาจะอยู่ใต้ดินของไทย แต่เสียงคำรามของพวกเขาก็ดังไปไกลถึงทวีปยุโรป มาพบกับเส้นทางดนตรีที่เต็มไปด้วยแรงบันดาลใจและการเปลี่ยนแปลง กับวงฮาร์ดคอร์ระดับบท็อปของ Southeast Asia
/
ด้วยลายเส้นที่เป็นเอกลักษณ์และรูปแบบงานสักของเขา ที่เรารู้สึกแปลกประหลาดกว่างานสักอื่น ๆ (แปลกประหลาดในที่นี้คือความหมายในแง่ดีนะ) ก็เลยตัดสินใจส่งข้อความทักไปหา “พี่นัทครับ ผมขอสัมภาษณ์พี่ได้ไหม” “ได้ครับ” สั้น ๆ แต่จบ เรื่องราวทั้งหมดก็เลยเริ่มต้นขึ้นที่ร้าน CAVETOWN.TATTOO แถว ๆ ปิ่นเกล้า ซึ่งพี่นัทเป็นเจ้าของร้านแห่งนี้ บทสนทนาของเราเริ่มกันในช่วงเวลาบ่าย ๆ ของวันพฤหัส พอไปถึงร้านพี่นัทกำลังติดงานสักให้กับลูกค้าอยู่หนึ่งคน พอได้เห็นลายที่เขาสักต้องบอกว่าเท่มาก ๆ มันมีความเป็น Psychedelic บวกกับ Ornamental ผสมผสานกับเทคนิค Dotwork จนกลายเป็นงานศิลปะบนผิวหนังหลังฝ่ามือ เราถึงกับต้องถามคำถามโง่ ๆ กับลูกค้าที่ถูกสักว่า “เจ็บไหม” แน่นอนคำตอบที่ได้คือ “โคตรเจ็บ” เพราะจุดที่สักคือหลังฝ่ามือ ซึ่งถือเป็นอีกหนึ่งจุดที่หลายคนร่ำลือกันว่าโคตรเจ็บ ระหว่างที่รอพี่นัทไปพลาง ๆ น้องแมคช่างภาพที่มีรอยสัก Full Sleeve เต็มแขนขวา ก็เริ่มกดชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปเก็บภาพระหว่างที่เขาสักไปด้วย พอสักเสร็จเรียบร้อยก็ปล่อยให้พี่เขาพักผ่อนกินน้ำ ปัสสาวะ (อ่านแยกคำนะอย่าอ่านติดกัน) ก่อนจะพูดคุย แต่เดี๋ยว ! ก่อนจะเริ่มบทสนทนา เราขอเกริ่นให้ฟังซักนิดนึงเกี่ยวกับชายคนนี้ก่อน
We use cookies, localStorage and other technologies (collectively, "cookies") to recognise your browser or device, learn more about your interests, and provide you with essential features and services and for additional purposes. ( see details )