นิทรรศการนี้ของอัทเทีย มุ่งเจาะลึกแนวคิดเกี่ยวกับการเยียวยาซ่อมแซม เพื่อสำรวจความเร่งด่วนในการปลดแอกความเป็นอาณานิคมในทั่วทุกมุมโลก และกระตุ้นให้เห็นถึงข้อจำกัดของเวลา และการทำความเข้าใจความซับซ้อนของยุคสมัยแห่งความไม่แน่นอนในปัจจุบัน ผ่านผลงานศิลปะหลากสื่อหลายแขนง ทั้งงานศิลปะจัดวางที่เปิดโอกาสให้ผู้ชมมีประสบการณ์ร่วม งานประติมากรรม และงานจิตรกรรมสื่อผสม ไปจนถึงภาพยนตร์สารคดี

“ในช่วงเวลาหลายปีที่ผ่านมา ผมทำงานเกี่ยวกับเรื่องของการเยียวยาซ่อมแซม และผมพบว่าสิ่งสำคัญที่สุดที่จะเข้าใจการซ่อมแซม คือการเข้าใจว่าต้องมีบาดแผลและการบาดเจ็บอยู่ที่ไหนสักแห่ง คุณไม่สามารถซ่อมแซมโดยไม่คิดคำนึงถึงบาดแผลได้ เหมือนการเยียวยาและซ่อมแซมวัตถุที่แตกหักเสียหาย ร่างกายที่บาดเจ็บ หรือจิตใจที่บอบช้ำ แม้สิ่งเหล่านั้นจะผ่านกระบวนการซ่อมแซมแล้ว แต่ก็ยังคงมีร่องรอยของบาดแผลหรือรอยแตกร้าวหลงเหลืออยู่ตรงไหนสักแห่ง”

  “เช่นเดียวกับบาดแผลจากการล่าอาณานิคม ซึ่งเป็นอาชญากรรมที่กระทำต่อมนุษย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การล่าอาณานิคมสมัยใหม่ ที่เป็นผลพวงของความเป็นยุคสมัยใหม่ (Modernity) หรืออะไรที่เรียกขานว่า ความก้าวหน้า ที่เป็นข้ออ้างในการแสวงหาความมั่งคั่งโดยผู้ล่าอาณานิคม แต่ก็มีอุปมาหลายรูปแบบ ยกตัวอย่างเช่น บทบาทของฝรั่งเศสและอังกฤษในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ถึงแม้ประเทศไทยจะไม่ถูกล่าอาณานิคม แต่ก็ถูกใช้เป็นเครื่องมือในการครอบครองดินแดนอื่นๆ ในภูมิภาค เช่นเดียวกับที่พวกเขาทำในทุกหนแห่ง”
  “สิ่งที่ผมคิดเกี่ยวกับการล่าอาณานิคม คือเราควรจะแสดงให้เห็นหลักฐานของมัน เพราะในโลกตะวันตกมีเรื่องราวที่กล่าวว่า การล่าอาณานิคมไม่ได้เป็นปัญหาเท่ากับการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิว, การสังหารหมู่ชนพื้นเมืองอเมริกัน หรือระบบทาส ผมคิดว่าอาชญากรรมที่กระทำต่อมนุษย์นั้นเป็นปัญหา ไม่ใช่แค่เพราะการเหยียดเชื้อชาติเท่านั้น แต่เป็นเพราะความมั่นใจของความเป็นยุคสมัยใหม่ที่มีต่อจารีตประเพณี ต่อสิ่งที่แตกต่างจากความเป็นยุคสมัยใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความเป็นยุคสมัยใหม่ที่เป็นผลผลิตของโลกตะวันตก ที่แผ่ขยายไปยังเอเชียโดยจักรวรรดิมหาอำนาจต่างๆ”

   “งานของผมคือการอธิบายความแตกร้าวระหว่างช่วงเวลาก่อนยุคสมัยใหม่และยุคสมัยใหม่ ที่ถูกยกระดับโดยการล่าอาณานิคม และแนวคิดเกี่ยวกับสงคราม ซึ่งเป็นเรื่องเหลวไหลไร้สาระอันต่อเนื่องไม่มีที่สิ้นสุด เราจะเข้าใจสภาวะเหล่านี้ได้ ก็ต่อเมื่อเราแสดงให้เห็นบาดแผล เพราะเราต่างล้วนถูกสร้างจากบาดแผลเหล่านี้ เช่นเดียวกับการเยียวยาซ่อมแซม ที่ทำให้เราคิดถึงบาดแผล เพราะในแง่ของปรัชญา หรือแม้แต่ศิลปะ บาดแผลนั้นทำให้เราเป็นมนุษย์ เมื่อเราถือกำเนิด ย่อมต้องมีบาดแผล นั่นคือร่องรอยที่เกิดขึ้นในจิตใจของเรา เวลาที่ผมเดินทางไปยังภาคเหนือของประเทศไทย เวียดนาม และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ผมพบว่า ชีวิตและการดำรงอยู่ของบรรพบุรุษนั้นเป็นสิ่งที่สำคัญมากในภูมิภาคนี้ เพราะผมเองก็มาจากประเทศแอลจีเรีย เราเชื่อในโลกของสิ่งที่มองไม่เห็น แต่ในฐานะคนที่ยึดหลักเหตุและผล ผมเชื่อว่า รูปร่างของผี นั้นไม่ใช่ภูติผี หากแต่เป็นร่องรอย ผมเชื่ออย่างสุดหัวใจว่าเราต่างถูกสร้างจากร่องรอยเหล่านี้ และผมคิดว่าร่องรอยเหล่านี้คือเหล่าบรรดาบรรพบุรุษของเรา ผมเชื่อในวิญญาณ แต่ผมไม่ได้มองวิญญาณเหล่านี้ในฐานะภูติผี ผมมองว่าพวกเขาเป็นการสั่งสมของร่องรอยที่ทำให้เราเป็นอย่างที่เราเป็นอยู่, ปัญญาประดิษฐ์หรือ AI (Artificial intelligence) ก็ทำงานในแบบเดียวกัน พวกมันเป็นเครื่องจักรในการเรียนรู้และสั่งสมข้อมูล มนุษย์เองก็สั่งสมข้อมูลจากบรรพบุรุษ เมื่อเราบูชาบรรพบุรุษ ผมคิดว่านั่นคือการแสดงร่องรอยเหล่านี้ให้เห็น ร่องรอยที่ว่านี้ไม่ต่างอะไรกับแผลเป็น ซึ่งเป็นการอ้างอิงถึงความบาดเจ็บเสียหายที่เคยเกิดขึ้น ผมชอบที่จะหลอมรวมแนวคิดเกียวกับผี ร่องรอย และบาดแผล เข้าไว้ด้วยกัน เพราะสิ่งที่น่าสนใจที่ผมค้นพบจากการทำงานในอำเภอเชียงแสน ทางภาคเหนือของประเทศไทย คือสิ่งที่ผมได้เรียนรู้จากหมอผีชาวไทยที่นั่น ก็คือการที่ผีอยู่ในชีวิตประจำวันของคนเป็นเรื่องปรกติธรรมดา เธอบอกว่า แนวคิดของความหวาดกลัวผีนั้นมาจากตะวันตก โดยเฉพาะอย่างยิ่ง จากวงการบันเทิงอย่างหนังฮอลลีวูด ผมเชื่อว่ามีการคิดค้นความเป็นผีที่น่ากลัวชั่วร้ายจากโลกตะวันตก แต่ในความเป็นจริง สิ่งที่มองไม่เห็นอย่าง ผี หรือ ร่องรอย นั้นไม่ได้เลวร้ายเสมอไป สำหรับผม ศิลปะสร้างความเป็นไปได้ในการเข้าถึงร่องรอยเหล่านี้ เพราะในฐานะศิลปิน คุณกล้าที่จะพิจารณาสิ่งที่คนไม่ใส่ใจ เมื่อเราเป็นศิลปิน เรามักจะสร้างบทสนทนากับสิ่งที่เราไม่รู้จัก และในบางครั้ง ผลงานศิลปะก็ปฏิเสธตัวเองที่จะปรากฏขึ้นมา เช่นเดียวกับการเกิด ที่ย่อมต้องมีบาดแผลและความเจ็บปวด การสร้างงานศิลปะเองก็เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเช่นเดียวกัน”

  “ประติมากรรมเหล่านี้สร้างขึ้นจากการประทับพิมพ์จากตัวมนุษย์จริงๆ จำนวนสิบกว่าคน แต่ละตัวจะมีความแตกต่าง ไม่เหมือนกันเลยสักตัว ประติมากรรมเหล่านี้คือร่องรอยของมนุษย์ และความทรงจำของความว่างเปล่า งานชิ้นนี้ของผมที่ผมเรียกว่า Ghost แต่มันไม่ใช่ผี แต่คือร่องรอย รอยประทับของมนุษย์ และยังเป็นการเติมเต็มพื้นที่ว่างด้วยความว่างเปล่า เมื่อคุณเดินเข้าไปในห้องแสดงงาน คุณจะเห็นด้านหลังของร่างกายเหล่านี้เบียดกันแน่นขนัดข้างใน แต่เมื่อคุณเดินไปข้างหน้า คุณจะเห็นใบหน้าและร่างกายภายในอันกลวงเปล่าของมัน ผมเชื่อในข้อเท็จจริงของการดำรงอยู่ที่ว่า เราดำรงอยู่เพราะความว่างเปล่า เพราะถ้าไม่มีความว่างเปล่า เราก็จะไม่ดำรงอยู่ ผมจึงชอบแนวคิดของการเติมเต็มความว่างเปล่า เพราะเป็นคู่ตรงข้ามกัน เช่นเดียวกับร่างกายของประติมากรรมเหล่านี้ที่ว่างเปล่าภายใน แต่กลับมีร่องรอยของเปลือกร่างกายให้เห็น สิ่งนี้เป็นภาวะการพึ่งพาซึ่งกันและกันของสองสิ่งที่ตรงข้ามกัน หากขาดซึ่งกันและกันไม่ได้ เช่นเดียวกับอุปมาของการดำรงอยู่ที่เชื่อมโยงกับภาวะคู่ตรงข้ามอย่าง บาดแผลกับการเกิด, ความว่างเปล่ากับความเติมเต็ม, แสงกับเงา, ร่องรอยกับล่องหน เหมือนในปรัชญาของเล่าจื้อที่ว่า “มนุษย์สร้างสิ่งต่างๆ ขึ้น แต่ความว่างเปล่ามอบความหมายให้แก่มัน” เหมืิอนงาน Ghost ชิ้นนี้ ที่ผมทำมาเป็นเวลายาวนานหลายปี ทุกวันนี้เราอยู่ในสังคมของการเก็บสะสมข้อมูล ซึ่งอันที่จริงผมมองว่าเป็นการเก็บสะสมร่องรอยมากกว่า ร่องรอยในการดำรงชีวิตของเราถูกแปลงโดยอัลกอริทึมให้กลายเป็นข้อมูล ร่องรอยเหล่านี้จึงไม่ต่างอะไรกับน้ำมันเชื้อเพลิงให้แก่ระบบเศรษฐกิจที่ถูกขับเคลื่อนด้วยข้อมูลนั่นเอง”

  ผลงานอีกชุดที่น่าสนใจในนิทรรศการนี้ คือจิตรกรรมสื่อผสมในรูปของกระจกแตกร้าว ที่ถูกซ่อมแซมโดยเหลือร่องรอยไว้อย่างชัดเจน ไม่ต่างอะไรกับกระบวนการซ่อมแบบ คินสึงิ ของญี่ปุ่น หรือฉากการซ่อมชามดินเผาที่ปรากฎในหนัง The Road Home (1999) ซึ่งต่างกับศาสตร์การซ่อมแซมในวัฒนธรรมตะวันตก ที่มักลบเลือนความเสียหายโดยไม่เหลือร่องรอยแตกร้าวเอาไว้ให้เห็น
  “สำหรับผม นี่คือสิ่งที่น่าสนใจในการวิพากษ์วิจารณ์ประวัติศาสตร์สมัยใหม่ ทำไมเราจึงต้องซ่อมแซมสิ่งของโดยลบเลือนร่องรอยร้าวแตกเสียหายให้หายไป เพราะในสังคมตะวันตก เราถูกบังคับให้อยู่ในโลกของความหลอกลวง เราไม่ยอมรับในความล้มเหลวของตัวเอง เราไม่ยอมรับเวลา นั้นเป็นเหตุผลที่เราต้องศัลยกรรมลบเลือนริ้วรอยบนใบหน้าเมื่อเราแก่ตัวลง ต่างกับคนในโลกตะวันออก เหตุผลที่พวกเขาเก็บร่องรอย ริ้วรอย หรือแผลเป็นเอาไว้ ก็เพื่อนิยามว่าตัวเราเป็นใคร เช่นเดียวกับการเปิดเผยให้เห็นรอยเย็บปะบนผืนผ้า หรือรอยต่อบนภาชนะและบานกระจก ในวัฒนธรรมตะวันออกก่อนยุคสมัยใหม่ ก็เพื่อบอกว่าเราไม่ควรอับอายกับแผลเป็น หรือความล้มเหลวของเรา เพราะความล้มเหลวและบาดแผล คือสิ่งที่นิยามตัวเราและเส้นทางที่เราเดินทางว่าเราผ่านอุปสรรคมาอย่างยาวนานแค่ไหน”

  “สำหรับผม ภาชนะเซรามิคแตกหักเสียหายที่ถูกซ่อมแซมคือรูปแบบของความรัก เพราะเรารักมัน เราจึงซ่อมมัน และมอบชีวิตใหม่ให้แก่วัตถุเหล่านั้น แทนที่จะโยนมันทิ้ง หรือซื้อหาของชิ้นใหม่ที่สมบูรณ์แบบกว่า ผมคิดถึงสิ่งเหล่านี้ เพราะโลกตะวันตกสร้างความคิดเกี่ยวกับความสมบูรณ์แบบ เช่นเดียวกับโลกสมัยใหม่ที่บังคับให้เรายอมรับและควบคุมสังคม เช่นเดียวกับการล่าอาณานิคม สิ่งที่น่าสนใจก็คือ เวลาที่ผมทำการค้นคว้าเกี่ยวกับการซ่อมแซม คำว่า “Repair” หรือ “Reparare” ในภาษาละตินนั้นแปลว่า “การนำกลับไปสู่สภาวะดั้งเดิม” ดังนั้น แนวคิดของตะวันตกและยุโรปทั้งหมดเองก็เป็นเช่นนี้ ดังนั้น ผมคิดว่า ปัญหาของความคิดแบบสมัยใหม่ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ความคิดเกี่ยวกับเทคโนโลยีสมัยใหม่ คือการมีพลังมากกว่าพระเจ้า แนวคิดของการซ่อมแซมของตะวันตก คือการเสแสร้งที่จะย้อนกลับไปยังช่วงเวลาก่อนที่จะเกิดความแตกหักเสียหาย นั่นหมายความว่าคุณสามารถควบคุมเวลาและประวัติศาสตร์ นั่นเป็นเหตุผลที่สังคมยุโรปและโลกตะวันตกนั้นไม่สามารถยอมรับอาชญากรรมที่เคยกระทำในอดีตได้อย่างง่ายดาย เพราะพวกเขาต้องการควบคุมประวัติศาสตร์และเรื่องเล่าต่างๆ พวกเขาคิดว่าตัวเองเป็นศูนย์กลางของโลก ดังนั้น สำหรับผม การเปิดเผยให้เห็นบาดแผลเป็นสิ่งที่สำคัญ เพราะเราสามารถแบ่งปันสิ่งนี้ให้กับคนในพื้นที่อื่นๆ ทั่วโลกได้”
   สิ่งที่น่าสนใจก็คือ พื้นเพของ คาแดร์ อัทเทีย ที่เป็นคนเชื้อชาติแอลจีเรียหากมีสัญชาติฝรั่งเศส ทำให้เขามีอัตลักษณ์ของผู้ล่าอาณานิคมและผู้ตกอยู่ใต้อาณานิคมในตัวเอง ไม่ต่างอะไรกับการวิพากษ์วิจารณ์ตัวเองโดยตัวเองยังไงยังงั้น
   “ผลงานของผมไม่ใช่การวิพากษ์วิจารณ์ความเป็นชาวยุโรปหรือโลกตะวันตก แต่เป็นการวิพากษ์วิจารณ์แนวความคิดของพวกเขา เพื่อสะท้อนความเป็นจริงที่เกิดขึ้น และกระตุ้นให้สังคมเดินไปข้างหน้า ถ้างานของผมไม่เป็นการวิพากษ์วิจารณ์ ผมก็คงไม่ทำงานศิลปะ ผมคงคิดว่าตัวเองไร้ประโยชน์ และคงไปเปิดร้านกาแฟแทน น่าจะมีประโยชน์มากกว่า การวิพากษ์วิจารณ์สำหรับผม คือการเริ่มต้นของการดำรงอยู่ นอกจากการวิพากษ์วิจารณ์แล้ว ผมยังลงมือทำบางสิ่งบางอย่างด้วย ผมเปิดพื้นที่ทางความคิด ซึ่งเป็นโรงเรียนความคิดและปรัชญา และการเคลื่อนไหวทางการเมืองในปารีสเมื่อ 6 ปีที่แล้ว ก่อนที่จะปิดตัวลงเพราะสถานการณ์โควิด-19 แต่ผมหวังว่าจะเปิดขึ้นอีกครั้ง สำหรับผม ผมมักจะวิพากษ์วิจารณ์เพื่อให้เกิดพื้นที่ทางความคิด ที่ทำให้ประชาธิปไตยยังคงเป็นประชาธิปไตยอยู่”

  แนวคิดในการวิพากษ์วิจารณ์เช่นนี้นี่เอง ที่ปรากฏอย่างชัดเจนอยู่ในผลงานที่โดดเด่นที่สุดในนิทรรศการครั้งนี้อย่าง On silence ประติมากรรมจัดวางที่ทำจากแขนขาเทียมจำนวนมากแขวนห้อยอยู่กลางอากาศ ราวกับเป็นลูกระเบิดที่ถูกทิ้งลงมาใส่ผู้ชมในห้องแสดงงาน

   “แขนขาเทียมปรากฏอยู่ในผลงานของผมมาสองสามครั้งแล้ว แต่ในครั้งนี้ ผลงานถูกแสดงออกมาอย่างทรงพลังและเต็มไปด้วยความสมดุล เพราะขนาดของห้องแสดงงานแห่งนี้เปิดโอกาสให้แสดงงานนี้ได้อย่างงดงามที่สุดเท่าที่เคยทำมา ผลงานชุดนี้มีชื่อว่า On silence (ท่ามกลางความเงียบงัน) สิ่งที่เราเห็นคือกลุ่มก้อนของแขนขาเทียมที่ลอยอยู่กลางอากาศราวกับก้อนเมฆ งานชุดนี้ผมสื่อถึงสถานที่ที่ถูกทิ้งระเบิดและเผชิญกับภัยสงครามทั่วโลก ทั้งยูเครน กาซา ปาเลสไตน์ ชื่อของงานนี้ที่ว่า On silence นั้นหมายถึงความเงียบที่เรามีต่อสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ณ พื้นที่เหล่านั้น ผมถามว่ามีศิลปินกี่คนที่กล้าพูดถึงเหตุการณ์ความรุนแรงและสงครามในโลกกันบ้าง นี่คือปัญหา เพราะประวัติศาสตร์เช่นนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า และสำหรับผม ผี หรือร่องรอยของผู้คนที่เคยมีชีวิตเหล่านั้นยังคงดำรงอยู่ตลอดไป”

  “ผมเชื่อมั่นศรัทธามาโดยตลอด ว่าศิลปะมีพลังในการดึงดูดผู้คนหลากหลายเข้าไว้ด้วยกัน ด้วยอารมณ์ความรู้สึกและความงามที่ถ่ายทอดออกมา ผมเชื่อว่าผลงานศิลปะจัดวางชิ้นนี้สามารถสร้างความรู้สึกให้ผู้คนมากมายที่จ้องมองด้วยดวงตา สามารถซับซาบความหมายที่อยู่เบื้องหลังแขนขาเทียมเหล่านี้ เพราะแขนขาเทียมแต่ละชิ้น ล้วนแล้วแต่เป็นของใครบางคนมาก่อน พวกมันถูกเก็บมาจากสมาคมผู้ลี้ภัยในเยอรมนีและที่ต่างๆ ทั่วโลก แขนขาเทียมแต่ละอันนั้นใช้ได้เฉพาะคน เมื่อคุณโตขึ้น คุณก็ต้องเปลี่ยนอันใหม่ และเพราะบาดแผลของแต่ละคนนั้นไม่เหมือนกัน คุณจึงไม่สามารถให้คนอื่นเอาไปใช้ได้”
  “เมื่อผมทำโครงการนี้ครั้งแรก มันเชื่อมโยงกับสงครามในซีเรียในปี 2015 มีหลายคนสูญเสียอวัยวะในสงครามนี้ และแขนขาเทียมแต่ละชิ้นในงานชุดนี้เคยถูกใช้งานมาแล้ว ผมรู้สึกถึงร่องรอยชีวิตในแขนขาเทียมเหล่านี้ อย่างที่ผมบอกว่า ผมไม่เชื่อในวิญญาณภูติผี แต่ผมเชื่อในพลังงานในวัตถุ วัสดุอย่างเช่น ไม้ มีพลังงานหรือแรงสั่นสะเทือนอยู่ในนั้น ยกตัวอย่างเช่น ประติมากรรมหรือพระพุทธรูปไม้ ก็มีพลังงานที่ส่งผ่านไปยังผู้ที่จ้องมอง ผลงานชิ้นนี้ถึงแม้จะมีชื่อว่า On Silence แต่มันมีเสียงที่ดังกึกก้องจากแรงสั่นสะเทือนของชีวิตของผู้คนที่ถูกประจุแน่นอยู่ในแขนขาเทียมแต่ละชิ้นเหล่านี้ แขนขาเทียมแต่ละชิ้นยังเป็นของเด็กๆ และผู้หญิงอยู่ด้วย เพราะสงครามไม่เลือกว่าคุณเป็นใคร นั่นเป็นปัญหาของฝันร้ายที่เราเผชิญหน้าในทุกวันนี้ เพราะความรุนแรงถูกทำให้เป็นเรื่องธรรมดาสามัญ ผมคิดว่ามีหนทางอื่นในการพูดถึงสงครามหรืออาชญากรรมต่อมวลมนุษยชาติได้ดีกว่าที่สื่อมวลชนหรือนักการเมืองทำอยู่ ผมคิดว่าศิลปินควรเป็นกระบอกเสียงให้เรื่องราวเหล่านี้ เพราะสื่อต่างๆ ทำให้อาชญากรรมกลายเป็นเหมือนเรื่องแต่ง เราเห็นคนตายทุกวันในโลก แต่ปัญหาคือ มันถูกทำให้เป็นเหมือนนิยาย ด้วยสื่อมวลชน โซเชียลมีเดีย วงการบันเทิง ที่นำเสนอหรือพูดถึงสงครามแก่ผู้ชมอย่างห่างไกลจากความเป็นจริง ผมคิดว่าศิลปะสามารถดึงเรากลับมาสู่ความเป็นจริงได้ เพราะศิลปะคือพื้นที่แห่งสันติภาพ ที่เราสามารถรวมผู้คนที่มีความเห็นต่างทางการเมืองมาอยู่ร่วมกันได้ เป็นกลุ่มก้อนแห่งความแตกต่างหลากหลาย เพื่อรับรู้และสัมผัสร่องรอยที่ผู้คนเก็บรักษาและสะสมเอาไว้”

  ในทางกลับกัน เราคิดว่าศิลปะบางประเภทก็เข้าถึงและเข้าใจได้ยากสำหรับคนทั่วไปที่ไม่เข้าใจศิลปะ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ศิลปะแบบคอนเช็ปชวลที่ต้องอาศัยพื้นฐานทางความคิดและความเข้าใจในการเสพในระดับหนึ่ง ซึ่งอัทเทียตอบเราว่า
  “นั่นเป็นเรื่องจริง แต่ไม่ใช่สำหรับศิลปะของผม ถ้าคุณดูงานของผม คุณจะเห็นว่ามันเข้าถึงได้ไม่ยาก ผมใส่ใจต่อผู้ชมทุกคนในช่วง 20 ปีที่ผ่านมา ผมคิดอยู่เสมอว่า ถ้าศิลปะไม่ใช่พื้นที่ที่เราสามารถแบ่งปันบางสิ่งบางอย่างสู่ผู้ชมจำนวนมากได้ นั่นคือความล้มเหลว ผมรู้สึกว่าผลงานศิลปะที่ดี คืองานที่คนทำความสะอาดหอศิลป์และผู้อำนวยการหอศิลป์ชอบมันได้อย่างเท่าเทียมกัน สิ่งสำคัญสำหรับศิลปะ คือผู้ชมต้องสามารถเข้าใจและจับใจกับงานได้ ศิลปะควรเป็นพื้นที่เปิดกว้างให้ผู้ชมทุกชนชั้น”
  “ผลงานภาพยนตร์สารคดีจัดวางของผมที่แสดงในนิทรรศการนี้ก็เป็นอะไรแบบนั้น มันเป็นเรื่องของการค้นพบกระเป๋าเดินทาง ที่เผยให้เห็นร่องรอยของประวัติศาสตร์การล่าอาณานิคมที่ส่งผลกระทบต่อผู้คน ผมพยายามเล่าเรื่องราวของครอบครัว ความรัก และธรรมชาติของมนุษย์ เรื่องราวของประวัติศาสตร์กระจ้อยร่อยของคนธรรมดาสามัญเหล่านี้ไม่อาจแยกออกจากประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่ได้ เพราะเมื่อคุณวิพากษ์วิจารณ์ระบอบการเมือง คุณไม่สามารถละทิ้งร่องรอยของมนุษย์ตัวเล็กๆ ได้ แต่ผมไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงโลกนะ ศิลปะไม่ได้ทำหน้าที่แบบนั้น แต่ผมจะทิ้งร่องรอย หรือทิ้งคำถามเอาไว้ ผมคิดว่าศิลปะไม่ใช่การหาคำตอบ หากแต่คือการตั้งคำถามต่างหาก”
  นิทรรศการ Urgency of Existence โดย คาแดร์ อัทเทีย และภัณฑารักษ์ กฤติยา กาวีวงศ์ จัดแสดงที่หอศิลป์บ้านจิม ทอมป์สัน (Jim Thompson Art Center) กรุงเทพฯ ตั้งแต่วันที่ 23 พฤศจิกายน 2567 - 16 มีนาคม 2568 เปิดทำการทุกวัน เวลา 10:00 - 18:00 น. ค่าเข้าชม: 50 บาท, สมาชิกและเด็กที่มีอายุต่ำกว่า 10 ปี เข้าชมโดยไม่มีค่าใช้จ่าย, สถาบันการศึกษาสามารถขอเข้าชมได้โดยไม่มีค่าใช้จ่าย (ติดต่อล่วงหน้า)