แนวคิดแห่งความว่างที่ว่านี้ ถูกถ่ายทอดผ่านผลงานศิลปะจัดวางเฉพาะพื้นที่หลากชิ้นหลายวัสดุและเทคนิคที่ติดตั้งในพื้นที่ของหอศิลป์มหาวิทยาลัยศิลปากร เริ่มต้นด้วยผลงาน Primitive ในพื้นที่ห้อง แสดงงานด้านในสุดภายในชั้นล่างของหอศิลป์ ที่ถมดินจนกองเกือบเต็มพื้นห้อง ราวกับจะแสดงให้เห็นภาพอดีตของพื้นที่แห่งนี้ในยุคบรรพกาล ที่ไม่มีสิ่งก่อสร้างหรือแม้แต่อะไรอยู่เลย นอกจากพื้นดินตะปุ่มตะป่ํา รกร้างว่างเปล่า บนผนังหลังกองดินในห้องแสดงงานยังกรุด้วยกระจกเกรียบ (กระจกเงาที่ใช้กับงานสถาปัตยกรรมไทยประเพณี) ในลักษณะเป็นตารางคล้ายพิกเซล ให้ผู้ชมมองภาพสะท้อนอันแตกพร่าเลือนรางของตัวเองและสภาพแวดล้อมรอบข้าง ราวกับเป็นการจ้องมองภาพอันพร่าเลือนของอดีตในความทรงจําอันรางเลือน และยังเป็นการแสดงถึงความแตกร้าวเสื่อมสลายของตัวตนและสังขารอันไม่เที่ยงแท้ของตัวเอง แต่ในทางกลับกัน ถึงแม้กองดินที่ว่านี้จะเป็นเหมือนซากสังขารของสิ่งมีชีวิตอันเปื่อยย่อยสูญสลาย แต่ภายในก็อาจจะมีสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ อาศัยอยู่ หรือมีเมล็ดพันธุ์ที่ซุกซ่อนอยู่ในกองดิน หรือที่ล่องลอย ร่วงหล่น หรือติดสอยห้อยตามสิ่งมีชีวิตที่เข้ามาในห้องแสดงงานทางประตูห้องที่เปิดออกไปสู่พื้นที่กลางแจ้งภายนอก และรอวันงอกงามผลิดอกออกใบขึ้นมาก็เป็นได้

  “พอเราพูดถึง “ความว่าง” ไม่ได้แปลว่าต้องไม่มีอะไรอยู่เลย ความว่างที่ว่านี้มีอะไรอยู่ แต่เราไม่ยึดติดกับมัน ท่าน ว.วชิรเมธี เคยสอนเราไว้ว่า เหมือนเรามีโทรศัพท์ไอโฟนอยู่เครื่องหนึ่ง พอเราแยกชิ้นส่วนมันออกทั้งหมด มันก็ไม่เรียกว่าไอโฟนแล้ว มันคือสิ่งนี้เพราะเราไปยึดติดกับสิ่งนี้ เราไปตั้งชื่อ เราไปสมมติให้มัน ว่านี่คือสิ่งนั้นสิ่งนี้ คือคนนั้นคนนี้ แต่พอตัวเราเสื่อมสลาย ก็ไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย งานชุดนี้คือการพูดถึงการไม่ยึดมั่นถือมั่น ว่าอะไรเป็นสิ่งนั้นสิ่งนี้ ตัวงานเลยจะพูดถึงสภาวะ เราก็เลยพยายามจะผสานเรื่องของประสาทสัมผัส กลิ่น เสียง ความรู้สึก ไม่ใช่ความว่างที่ไม่มีอะไรอยู่เลย เราต้องมีกรอบ มีขอบเขตบางอย่างปรากฏเพื่อให้คนได้เห็นถึงความว่าง ความไม่มีตัวตน อย่างงานที่เป็นดินก็พูดถึงการเกิดและการดับ การเสื่อมสลายที่ทําให้ชีวิตเกิดขึ้นมา หรือกระจกเงาที่ติดเป็นตารางก็เป็นการทําให้เงาสะท้อนไม่ชัดเจน เหมือนถูกทําให้แตกเป็นชิ้นส่วนเล็กๆ เป็นการสลายรูปทรง เพื่อเป็นการตั้งคําถามเกี่ยวกับความไม่เที่ยงของคนและสรรพสิ่งต่างๆ”

   เมื่อเดินขึ้นไปยังห้องแสดงงานชั้นบนของหอศิลป์ บนผนังข้างบันไดยังมีผลงานจิตรกรรมสื่อผสม Impermanence ที่วาดขึ้นจากขี้เถ้าจากการหล่อทองเหลือง, เศษทองเหลือง, ถ่านผสมดินกับกาว กระถิน และเถ้าถ่านของไม้พาโลซานโต (Palo santo) ไม้หอมศักดิ์สิทธิ์ที่ชนพื้นเมืองในป่าทางอเมริกาใต้ใช้ในพิธีกรรมเพื่อการชําระล้างพลังงานไม่ดีออกจากร่างกายมาแต่โบราณอีกด้วย

  ผลงานชิ้นนี้ยังทําให้เรานึกถึงผลงานชิ้นโดดเด่นที่ทําให้ชื่อของสนิทัศน์เป็นที่รู้จักในวงกว้างอย่าง เขามอ (Mythical Escapism), 2013 ที่ได้แรงบันดาลใจมาจาก “เขามอ” ภูเขาจําลอง งานภูมิสถาปัตยกรรมไทยโบราณ ที่ถูกตีความออกมาเป็นงานศิลปะร่วมสมัยอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน

  ปิดท้ายด้วยผลงาน The Present Moment ในพื้นที่ระเบียงด้านหลังของหอศิลป์ ที่เป็นเหมือนขั้วตรงข้ามกับผลงานชิ้นแรกอย่าง Primitive ที่เป็นกระจกเงาพิกเซลที่สะท้อนภาพอดีตอันพร่าเลือน ผลงาน ชิ้นนี้กลับติดกระจกเงาใสกระจ่างเต็มบานบนบานประตู 8 บาน ราวกับจะเปิดโอกาสให้ผู้ชมได้ทบทวนตัวตนจากเงาสะท้อนของตัวเองในปัจจุบันขณะ และไตร่ตรองถึงสิ่งที่เคยพานพบประสบเจอมาในชีวิต
  กระจกเงาในผลงานชิ้นนี้ (รวมถึงฝุ่นละอองในผลงาน Stardust, or we are…) ของสนิทัศน์ ยังทำให้เรานึกไปถึงหลักธรรมในสูตรของเว่ยหล่าง คัมภีร์ของศาสนาพุทธนิกายเซน ที่เล่าเรื่องราวของ เว่ยหล่าง พระสังฆปรินายกองค์ที่ 6 ในนิกายเซน ในสมัยที่ยังเป็นศิษย์ในพระสังฆปรินายกองค์เดิม เรื่องของเรื่องก็คือ ในเวลานั้นศิษย์เอกของสังฆปรินายกได้แต่งโศลกที่กล่าวถึงการปฏิบัติเพื่อเข้าถึงหลักธรรมอันเที่ยงแท้และเขียนเอาไว้บนกำแพงทางเดินเอาไว้ว่า

  “กายของเราคือต้นโพธิ์ ใจของเราคือกระจกเงาใส เราต้องหมั่นเพียรเช็ดถูโดยระมัดระวัง เพื่อไม่ให้ฝุ่นละอองจับ”

  ต่อมาเว่ยหล่างได้อ่านโศลกนี้ และค้นพบว่าการเข้าถึงหลักธรรมอันเที่ยงแท้ที่ถูกต้องควรเป็นดังนี้มากกว่า โดยเขียนเป็นโศลกอีกชิ้นว่า

  “ไม่มีทั้งต้นโพธิ์ และกระจกเงาอันใสสะอาด เมื่อทุกสิ่งว่างเปล่าแล้ว ฝุ่นจะลงจับอะไร?”

  โศลกนี้แสดงถึงหลักธรรมอันเที่ยงแท้ได้อย่างลึกซึ้งจนทำให้เว่ยหล่างได้เป็นพระสังฆปรินายกองค์ต่อไปในที่สุด

  เมื่อเป็นเช่นนั้นแล้ว ทำให้เราอดคิดไม่ได้ว่า แม้แต่ผลงานศิลปะร่วมสมัยอันแปลกใหม่ที่เดินทางข้ามผ่านเวลามาไกลหลายศตวรรษ ก็อาจทำให้ผู้ชมอย่างเราเข้าถึงและเข้าใจสัจธรรมแห่งความว่างเปล่าเช่นเดียวกับสูตรของเว่ยหล่างได้บ้าง ไม่มากก็น้อย

  “งานในนิทรรศการนี้เป็นเหมือนสภาวะปัจจุบันที่เรารู้สึก และอยากทบทวน อยากสื่อสาร ถ้าถามว่าความว่างดีงามอย่างไร เราคิดว่าความว่างทำให้คนได้อยู่กับตัวเอง ได้ทบทวน ได้เรียกสติ ทำให้จิตใจเราเข้มแข็งขึ้น เป็นสภาวะ ณ ปัจจุบันที่เราอยากจะสื่อสารออกมาอย่างจริงใจ”

  ในทางกลับกัน ในฐานะผู้ชมที่ติดตามผลงานของเธอมาพอสมควร เราเองก็ตั้งคำถามว่า ในขณะที่นิทรรศการนี้พูดถึงความว่าง แต่ด้วยวิชาชีพของศิลปินที่เป็นสถาปนิก ซึ่งเป็นผู้ออกแบบและสร้างสิ่งก่อสร้างต่างๆ บนพื้นที่ว่าง ก็เป็นเหมือนการถมและทำลายความว่างประการหนึ่ง ซึ่งก็ออกจะเป็นอะไรที่ย้อนแย้งเอาการอยู่เหมือนกัน ซึ่งสนิทัศน์เฉลยความสงสัยนี้ให้เราฟังเป็นการทิ้งท้ายว่า
  “อย่างที่บอกว่า ในมุมมองของเรา ความว่าง ไม่ได้แปลว่าไม่มีอะไรเลย การที่เราสร้างบ้านหรือสร้างภูมิทัศน์ขึ้นมา ไม่ได้หมายความว่าเรากำลังถมพื้นที่ว่าง เพราะความว่างที่เราหมายถึงนั้น คือความว่างจากการที่เราไม่ยึดมั่นถือมั่น ไม่ได้ยึดว่านี่ของเรา ไม่ได้ยึดว่าต้องเป็นสิ่งนั้นสิ่งนี้เท่านั้น ไม่ได้ยึดมั่นกับความคิดของเรา การที่เราสร้างสิ่งก่อสร้างต่างๆ ขึ้นมา เพราะชีวิตต้องดำเนินต่อไป ประชากรเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่เราจะสร้างอย่างไรให้คนอยู่กันได้อย่างสมดุล ทั้งผู้อยู่อาศัย เพื่อนบ้าน และสภาพแวดล้อมรอบข้าง เราคิดว่านี่เป็นสิ่งที่จำเป็น เป็นเรื่องของปัจจัย 4 คนต้องการที่อยู่อาศัย ต้องการพื้นที่สวนในการบำบัดจิตใจ เป็นปอดให้เมือง การสัมผัสกับความว่าง ไม่ได้แปลว่าไปเจอความไม่มีอะไรเลย แต่เราสามารถพาคนไปสู่พื้นที่ที่สร้างสภาวะให้เขาได้สัมผัสความว่าง คือการมีเวลาได้หยุดอยู่กับตัวเอง”