ด้วยลายเส้นที่เป็นเอกลักษณ์และรูปแบบงานสักของเขา ที่เรารู้สึกแปลกประหลาดกว่างานสักอื่น ๆ (แปลกประหลาดในที่นี้คือความหมายในแง่ดีนะ) ก็เลยตัดสินใจส่งข้อความทักไปหา “พี่นัทครับ ผมขอสัมภาษณ์พี่ได้ไหม” “ได้ครับ” สั้น ๆ แต่จบ เรื่องราวทั้งหมดก็เลยเริ่มต้นขึ้นที่ร้าน CAVETOWN.TATTOO แถว ๆ ปิ่นเกล้า ซึ่งพี่นัทเป็นเจ้าของร้านแห่งนี้ บทสนทนาของเราเริ่มกันในช่วงเวลาบ่าย ๆ ของวันพฤหัส พอไปถึงร้านพี่นัทกำลังติดงานสักให้กับลูกค้าอยู่หนึ่งคน พอได้เห็นลายที่เขาสักต้องบอกว่าเท่มาก ๆ มันมีความเป็น Psychedelic บวกกับ Ornamental ผสมผสานกับเทคนิค Dotwork จนกลายเป็นงานศิลปะบนผิวหนังหลังฝ่ามือ เราถึงกับต้องถามคำถามโง่ ๆ กับลูกค้าที่ถูกสักว่า “เจ็บไหม” แน่นอนคำตอบที่ได้คือ “โคตรเจ็บ” เพราะจุดที่สักคือหลังฝ่ามือ ซึ่งถือเป็นอีกหนึ่งจุดที่หลายคนร่ำลือกันว่าโคตรเจ็บ ระหว่างที่รอพี่นัทไปพลาง ๆ น้องแมคช่างภาพที่มีรอยสัก Full Sleeve เต็มแขนขวา ก็เริ่มกดชัตเตอร์กล้องถ่ายรูปเก็บภาพระหว่างที่เขาสักไปด้วย พอสักเสร็จเรียบร้อยก็ปล่อยให้พี่เขาพักผ่อนกินน้ำ ปัสสาวะ (อ่านแยกคำนะอย่าอ่านติดกัน) ก่อนจะพูดคุย แต่เดี๋ยว ! ก่อนจะเริ่มบทสนทนา เราขอเกริ่นให้ฟังซักนิดนึงเกี่ยวกับชายคนนี้ก่อน

ก่อนเปิดเข็มสัก
  ผมเรียนศิลปะมาตั้งแต่ปวช.ก็คือช่างศิลป์ลาดกระบัง เรียนทุกอย่างของศิลปะ ปั้น เพ้นท์ เซรามิค ดรออิ้ง สถาปัตย์ แต่ว่าเรียนแค่เบสิคเพราะมันคือการเตรียมเข้าศิลปากร แต่ตอนมหาลัยวิทยาลัยผมไปเข้าที่ มศว มันเป็นคณะคอมพิวเตอร์กราฟฟิค เรียน Graphic Design พอเรียนจบก็ไปทำงานเป็น Graphic Designer, Web Designer ในยุคแรก ๆ เราก็ไปทํางานตรงสายก่อนเพราะไม่ได้มีต้นทุนอะไร เสร็จแล้วช่วงนั้นก็ทําปาร์ตี้ “Dudesweet” เป็นผู้ก่อตั้งกับโน้ต – พงษ์สรวง ก็ทําเพราะความสนุก ความมันส์ เป็นที่ตั้งนั่นแหละ มันสนุกกับปาร์ตี้จนรู้สึกว่าอยากมีเวลาแบบนั้นทุกวันก็เลยไปเปิดร้าน “Lullabar” แถว ๆ เสาชิงช้า ก็ถือเป็นร้านที่เปิดเพลงนอกกระแสร้านแรก ๆ และก็มีวงเล่นสดอย่าง Desktop Error, Slur, The Jukks, ภูมิจิต, The Yers, The Girl’s friend from internet, Abuse The Youth, Stylish Nonsense, Brown Flying ประมาณนั้น ระหว่างทําร้านเหล้าก็ไปทําร้านเสื้อที่ออกแบบเอง ไปทําร้านเบอร์เกอร์ พอมีแรงบันดาลใจอะไรเกิดขึ้นกับเราก็ไปทำสิ่งนั้น

“Blackwork” or “Dotwork”
  งานผมมันไม่เชิง Blackwork แต่ที่ทุกคนเรียกเนี่ย ก็เพราะว่าด้วยกระแส Blackwork มันกำลังมา ก็เลยโดนรวมไปด้วย จริง ๆ ผมไม่ได้โฟกัสเพราะบางงานผมก็รู้สึกว่าอยากใส่สีอย่างอื่นเข้าไปด้วย คือไม่ได้เน้นไม่ได้โฟกัสว่าต้องเป็น Blackwork เพียงอย่างเดียว แต่สำหรับ “Dotwork” เนี่ย จงใจฝึกมาตั้งแต่แรก เพราะว่าผมชอบเทกเจอร์ของงานถ่ายเอกสาร คือสมัยก่อนเวลาเข้าห้องสมุดแล้วเจอภาพสวย ๆ เราก็อยากเก็บเอากลับบ้าน ซึ่งวิธีเดียวในตอนนั้นที่ทำได้ก็คือ “การถ่ายเอกสาร” เพราะเราไม่มีเงินซื้อหรอก แล้วหนังสือก็หายากเป็นหนังสือนอก หรือเวลาเจอพวกภาพหน้าปกเทปสวย ๆ เราก็อยากเก็บ ซึ่งภาพพวกนี้แหละเมื่อมันเป็นงานถ่ายเอกสาร เวลาเราสแกนขยายภาพก็จะเห็นเม็ดสีของ Grain ภาพที่มันจะแตก ๆ พวกนั้น เราก็รู้สึกว่ามันสวยดี ก็เลยลองดึงเอา Element ตรงนั้นมาปรับใช้กับงาน

ความเป็นตัวตน
  ผมใช้ลักษณะของการทํากราฟิกที่เรียกว่า “Digital Collage” มาปรับใช้กับการออกแบบรอยสัก ก็คือการใช้ภาพต่าง ๆ เอามาประกอบกันให้เป็นเรื่องราวเรื่องเล่าเพื่อให้เกิดความรู้สึกใหม่ ๆ เช่นเอาหัวอันโน้นมาแปะกับตัวแบบนี้ มันคือการยำภาพ ก็ได้แรงบันดาลใจมาจากพวกโปสเตอร์ยุค 80 ที่เป็นยุค Analogue ทุนต่ำ ๆ อย่างพวกวงดนตรีอันเดอร์กราว เขาก็จะใช้วิธีการตัดแปะ คอลลาจ และก็ถ่ายเอกสาร ทำเป็นใบปลิวเพื่อโปรโมทคอนเสิร์ตหรือปาร์ตี้มันก็จะมีความดิบ ๆ แข็ง ๆ หน่อย แต่ว่ามันจะได้อีกอารมณ์หนึ่ง ซึ่งถ้าถามว่าทำไมถึงชอบสไตล์แบบนี้ คือถ้าดูงานสักเยอะ ๆ เราจะเห็นภาพรวมบางอย่างที่เป็นแพทเทิร์นซึ่งมันไม่ทิ้งกันมาหลายสิบปีละ แล้ว Object ที่นํามาใช้ มันก็ดึงมาใช้ซ้ำ ๆ ผมก็เลยเกิดคําถามว่าทําไมมันมีแค่นั้น เป็นอย่างอื่นไม่ได้เหรอ ก็เลยพยายามเลือก Object ที่แตกต่างมาเป็นงานสักบ้าง คือยุคนี้มันมีความหลากหลายมากขึ้น รูปแบบทางสังคมมันเปลี่ยนเยอะในหลาย ๆ อย่าง ทุกอย่างมันค่อนข้างฟรีขึ้น แต่ทําไมรูปแบบการสักมันยังอยู่ที่เดิม ผมก็เลยอยากทดลองจนมันออกมาเป็นงานแฟลชที่อาจจะดูบ้า ๆ บอ ๆ เพี้ยน ซึ่งผมก็อยากรู้เหมือนกันว่าจะมีคนอยากได้มันไหม ปรากฏว่า เออ มันก็พอมีนะ (ยิ้ม) ส่วนวิธีการเลือก Object สำหรับงานแฟลช ก็จะมองว่าอะไรที่มันน่าเป็นรอยสักบ้างแล้วมันยังไม่ค่อยมี คือผมมองรอยสักว่า “มันทั้งสําคัญและไม่สําคัญในทีเดียวกัน” อย่างเช่น มักจะมีคอนเทนต์ที่ชอบเล่าว่า รอยสักที่บ่งบอกถึงชีวิตคุณ, รอยสักที่มีความหมาย, รอยสักที่มันติดตัวคุณไปตลอดกาล อันนั้นเรียกว่าสําคัญแต่มันก็ไม่จริงทั้งหมด ผมมองว่าต่อให้เป็นเรื่องราวที่ค่อนข้างสําคัญกับเรา พอเวลาผ่านไปอายุเราโตขึ้นมันก็อาจจะไม่สําคัญอีกต่อไป ฉะนั้นการเลือกตอนนั้นกับตอนนี้มันต่างกัน เราอาจจะต้องปล่อยวาง เราสนุกกับมันได้ ถ้าเป็นหนังเรื่องหนึ่งที่มันเล่าอะไรตรงไปตรงมามันก็น่าเบื่อ นึกออกมั้ย อย่างถ้ารักแฟนแล้วสักชื่อแฟนมันก็ตรงไปไหม เราอาจจะใช้ Symbolic บางอย่างที่มันพัฒนาต่อได้มันสามารถสนุกได้อีกเยอะ

  คือร้านมันแค่ “สถานที่” ไปโฟกัสพวกคนที่ทํางานดีกว่าว่าเขาสไตล์ไหนเพราะเขามีสไตล์ที่ชัดเจนอยู่แล้ว หลัก ๆ เราจะให้ความสําคัญกับคุณภาพของงานที่ตอบสนองลูกค้า คุณภาพของอุปกรณ์ที่ได้มาตรฐาน ส่วนการคัดเลือกช่างสักสิ่งที่ต้องมีคือ หนึ่ง ต้องมีความตั้งใจสําหรับการมาเป็นช่างสักมันไม่ใช่ตั้งใจเดือนสองเดือน ซึ่งการจะมีทักษะที่ดีมันใช้เวลาหลายปี ขนาดผมในทุกวันนี้ยังต้องเรียนรู้อะไรอีกเยอะยังไม่หมดเลยครับ โดยเราจะรู้ได้ก็เกิดจากการดูผลงานของเขา เพราะด้วยงานสักมันเป็นงานมือแล้วเรารู้ว่าสเต็ปมันเป็นยังไง ความคลีนของงาน ความเรียบร้อยของงานมันบอกถึงความตั้งใจความใส่ใจของช่างคนนั้น และก็สไตล์กับทิศทางไอเดียของงานที่เขาอยากจะพัฒนา เพราะเราไม่ได้เลือกช่างที่เข้ามาเพื่อซัพพอร์ตลูกค้าอย่างเดียว เราอยากให้ช่างคนนั้นทํางานตัวเองจนลูกค้าเข้ามาหา โดยเราก็จะช่วยสนับสนุนเขา ช่วยดูว่าต้องแก้ไขตรงไหน และอะไรที่เราสอนได้ก็ช่วยกันสอน ไม่ว่าจะเป็นการเดินเส้น การถม การลงเงา แต่เรื่องการพัฒนางานทุกคนต้องสู้เอง ต้องขยันในการออกแบบ ต้องขยันในการออกสื่อ ซึ่งในยุคนี้แน่นอนสื่อคือสิ่งสําคัญ คือจะรอเราช่วยอย่างเดียวไม่ได้ทุกคนต้องเดินไปด้วยกัน และถ้าเทียบกับร้านอื่นแล้วการให้เปอร์เซ็นต์ของที่นี่ผมว่าน่าจะเยอะที่สุดแล้วนะเราแบ่งมานิดเดียวเลย เรียกว่าเป็นค่าข้าวของเครื่องใช้ ค่าไฟ ค่าดูแลสถานที่ เพราะว่าอย่างที่บอกเราไม่ใช่ Business Man ฉะนั้นเราไม่ซีเรียสเรื่องเงิน เราจะไม่บี้ให้น้องต้องรับงานนี้นะเพราะว่าร้านต้องการเงิน ผมอยากให้มันเป็น Work Space ที่มาทํางานกันแล้วก็แฮปปี้ มานั่งถกกันเรื่องปัญหาที่เกิด มานั่งคุยกันว่าจะพัฒนายังไง อยากให้มันเป็นแบบนั้นมากกว่า

  และในอนาคตผมอยากจะพัฒนาพื้นที่ตรงนี้ให้มันเป็นเหมือน Store ที่ขายงานของ Local ดีไซน์เนอร์และอาร์ติส เราอยากจะซัพพอร์ตให้เป็นคอมมูนิตี้ของพวกเขา ให้เป็นสถานที่แลกเปลี่ยนไอเดียสำหรับคนทำงานศิลปะซึ่งกันและกัน อยากเป็นพื้นที่สนับสนุนคนที่มีผลงานแต่ไม่มีที่ทางให้แสดงออก ซึ่งที่ผ่านมานอกเหนือจากงานสักแล้ว เราก็ทำพวกงานโปรดักส์แบบต่าง ๆ จัดงานอีเว้นท์ จัดงานปาร์ตี้ ซึ่งทั้งหมดนี้เรามองว่ามันต่อยอดได้ อย่างที่เราเคย Tribute งานของ MAMAFAKA ที่เปลี่ยนจากกราฟฟิตี้มาเป็นรอยสัก ผมก็มองว่าทุกอย่างมันปรับเปลี่ยนได้ ซึ่งอย่างทางฝั่ง illustrator หรือ street art ที่มาแจมงานด้วย เขาก็ได้เห็นอีกมุมมองว่า ปกติเขาพ่นบนกําแพงผลงานมันก็อยู่ที่นั่น แต่ถ้าเปลี่ยนเป็นรอยสักติดตัวคนผลงานของเขามันสามารถเดินไปไหนมาไหนได้ โชว์งานทั่วประเทศและข้ามประเทศได้ ก็เป็นอีกมุมมองหนึ่งที่เขาก็ชอบ

  ซึ่งในต่างประเทศก็มีช่างสักหลาย ๆ คนที่ทําได้ และในประเทศไทยก็มีช่างสักส่วนหนึ่งที่เริ่มจะเปลี่ยนให้มันเป็นงานศิลปะ โดยขายงานตัวเองหรือสร้างงานแฟลชขึ้นมา ผมว่าสำหรับประเทศไทยมันกําลังเติบโตอยู่ แต่ว่ามันยังไม่ถึงจุดที่เรียกงานสักว่าเป็นงานศิลปะได้ร้อยเปอร์เซ็นต์จริง ๆ เพราะถ้าเรายังไม่มีงานที่ขายได้ตลอดเราก็ต้องพึ่งออเดอร์จากลูกค้าเพื่อให้มีชีวิตรอดด้วย ซึ่งถึงแม้จะไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เราก็แค่ขอเปอร์เซ็นต์ที่มันเยอะขึ้นเท่านั้นเอง อย่างน้อง ๆ ช่างสักสมัยใหม่ส่วนใหญ่ก็มีพื้นฐานจากการเรียนศิลปะมา เขาก็มีมุมมองต่องานสักที่แตกต่างจากเดิม บางคนจบภาพพิมพ์ บางคนจบเพ้นท์ บางคนทํา NFT โคตรเจ๋งเลย แต่งานพวกนั้นถ้าจะเปลี่ยนมาเป็นรอยสักมันไม่อยู่ในหมวดหมู่ไหนเลย “ถ้าลูกค้ายังโฟกัสที่แค่หมวดหมู่” ซึ่งผมว่ามันแปลกนะที่มันยังไม่มีที่อยู่ทั้ง ๆ ที่มันสวยมาก แต่ก็นั่นแหละการที่งานสักจะเป็นงานศิลปะได้จริง ๆ มันมีองค์ประกอบหลายอย่าง ทั้งจากลูกค้าที่ต้องยอมเปิดใจกับค่านิยมใหม่ ๆ ของลวดลายงานและคำว่ารอยสัก จากช่างสักที่ต้องผลิตผลงานในสไตล์ของตัวเองให้ชัดเจน และจากค่านิยมของคนไทยที่ต้องเลิกมองรอยสักในแบบเก่า ๆ