ฉากที่ 2 / สนามฟุตบอล / มหาวิทยาลัย / ร้าน VDO / กองถ่าย / โรงแรม
ตัวละคร อุ้ม

  ตอนเด็ก ๆ ผมชอบเตะฟุตบอล ฝันอยากเป็นนักฟุตบอล พอตอน ม.4 เราก็พยายามไปซ้อมแต่รู้สึกว่ามันเหนื่อย มันยากจัง ก็เลยเปลี่ยนแผนกลับมานั่งคิดว่าอยากเรียนต่อมหาวิทยาลัยอะไร พอดีมีเพื่อนของน้าแนะนำให้ไปลองติวศิลปะดู เขาก็บอกว่ามีติวสาขาอะไรบ้าง ในตอนนั้นก็รู้สึกว่าอยากเรียนออกแบบภายใน เลยพยายามติวเข้าศิลปกร ซึ่งพอเข้าไปเรียนกลายเป็นเรารู้สึกสนใจตกแต่งภายในน้อยลง แต่มันกลายเป็นประตูอีกโลกนึงที่เปิดโอกาสให้ได้ไปทดลองเรื่องอื่น ๆ ผมไปลงเรียนภาพพิมพ์ ไปเรียนเซรามิก ไปสนใจกราฟฟิก ซึ่งมันก็มีทั้งข้อดีและข้อเสีย ซึ่งถ้าข้อเสียมันทำให้ผมไม่ได้เกรดที่ดีของอินทีเรีย แต่ข้อดีมันทำให้ผมกล้าลองมากขึ้น ผมไม่กลัวเกรดต่ำ ไม่กลัวว่าใครจะมองผมยังไง แล้วช่วงเวลาตอนนั้นผมก็รู้สึกเหมือนได้เจอกับเคมีอะไรบางอย่างนั้นก็คือการได้ไปเช่าหนัง “ร้านเฟรมวีดีโอ” ตรงท่าพระจันทร์ ผมเช่ามาดูเยอะมากมันทําให้รู้จักหนังที่แบบ เฮ้ย มันคือหนังอะไรเนี่ย รู้สึกว่าหนังประเภทนี้น่าสนใจดี หลังจากนั้นก็เริ่มไปดูหนังที่สกาล่า โรงหนังสยาม ผมว่านั่นน่าจะเป็นจุดเริ่มต้นที่ทําให้รู้สึกสนุกกับสื่อประเภทนี้ พอตอนปี 4 ผมจำเป็นต้องดรอป Thesis เพื่อนก็เลยชวนให้ไปสมัครงานที่บริษัท เดอะฟิล์มแฟคทอรี่ ไปทำตั้งแต่ Props Master, ผู้ช่วย Art Director และ Art Director ซึ่งพอทํางานที่นั่นก็รู้สึกว่าเราได้ทำอะไรที่เกี่ยวกับ “หนัง”

มันมีธรรมชาติบางอย่างที่เรารู้สึกว่าสนุกดี แต่ก็ยังเช็คกับตัวเองอีกทีว่าเรายังชอบงานอินทีเรียอยู่หรือเปล่า เลยลองไปทำงานอินทีเรียเป็นดีไซเนอร์ประจําโรงแรม ได้ทําอยู่หนึ่งปีก็รู้สึกว่า “มันทําได้” มันเอาอยู่ มันรู้ว่าการดีไซน์เป็นอย่างไงรู้ว่าโจทย์เป็นอย่างไง “แต่มันไม่ตื่นเต้น” ความตื่นเต้นมันน้อยกว่า ผมเลยกลับไปทำหนังเพราะรู้สึกว่าความคิดสร้างสรรค์ในเชิงศิลปะมันได้ทํางานเยอะกว่า แต่รายได้มันไม่ได้แบบดีมาก เพราะฉะนั้นไอ้ระหว่างที่มันล้มลุกคลุกคลานเราก็ต้องไปหาอย่างอื่นทำไปด้วย ซึ่งพอดีกับเพื่อนสนิทผม (ศิวโรจณ์ คงสกุล) ที่ทําโฆษณาที่ Film Factory มาด้วยกัน เขากําลังมีโปรเจกต์หนังยาวเรื่อง “ที่รัก (Eternity)” ซึ่งผมต้องไปทำ Art Director อยู่แล้ว แต่ระหว่างที่แคสติ้งหาตัวละครชื่อ “วิทย์” เพื่อนผมก็เลยชวนให้ไปลองแคสติ้งดู ผมรู้สึกว่า “ตัวผมกับตัวละครมันมีบางอย่างคล้ายกันอยู่แล้ว” มันสามารถเชื่อได้ว่าเรากับตัวละครมีความเชื่อมโยงบางอย่างกันซึ่งไม่ต้องพยายามแสดง ผมตีความว่ามันคือเด็กวัยรุ่นต่างจังหวัดคนหนึ่ง ถ้าใครเป็นเด็กวัยรุ่นต่างจังหวัดผมว่าคน ๆ นั้นก็เล่นเป็นตัวละครนี้ได้เหมือนกัน เราก็เอาชีวิตจริงของเรามาเป็นเครื่องมือในการแสดง เช่น สมมุติว่าตัวละครคุยกับพ่อกับแม่แบบนี้ในบท เราก็พยายามคิดว่าวิธีที่เราคุยกับพ่อแม่แบบนี้ในสถานการณ์อย่างนั้นมันเป็นยังไง แต่มันเป็นวิธีที่มั่วเลยนะ (หัวเราะ) เพราะมันไม่มีใครสอนเราไง แล้วอีกอย่างหนึ่งที่อาจจะมีส่วนให้แสดงได้อย่างไม่ประหม่ากับบรรยากาศรอบ ๆ คือการที่เป็นทีมงานมาก่อน มันทำให้เรารู้ข้อควรปฏิบัติขององค์ประกอบที่อยู่ในเฟรมว่าควรจะทำยังไงอันไหนใช้ได้อันไหนใช้ไม่ได้ เวลาใครได้ดูก็ชอบพูดว่าเหมือนไม่แสดงเลย (หัวเราะ) ซึ่งสําหรับผมมันเป็นเรื่องที่ดีนะ เพราะว่ามันทําให้เค้าเชื่อจริง ๆ ซึ่งการแสดงมันมีหลาย “รสชาติ” นะสำหรับภาพยนตร์ แต่ไอ้รสชาติที่รู้สึกว่า “ธรรมชาติ” มันก็เป็นหนึ่งในรสชาติสําหรับผม

ฉากที่ 4 / โลกเสมือน
ตัวละคร อุ้ม

ฉากที่ 6 / รางวัล Caméra d’or Prize กับความเปลี่ยนแปลงภายในตัวตน
ตัวละคร อุ้ม

  จริง ๆ ก่อนที่จะเริ่มโปรเจกต์ Mongrel เนี่ย ผมรู้สึกท้อแท้ว่า “อาชีพนักแสดงอิสระมันไม่น่าจะใช้ชีวิตได้ในประเทศไทย” และก็รู้สึกสิ้นหวังนิดนึง แค่รอโอกาสว่าเราจะได้ไปต่อมั้ย แล้วพอมันมีไอ้ “โอกาส” นี้เข้ามาก็รู้สึกว่าอยากจะขอเดิมพันกับมันดู แบบถ้าเรายังมีประโยชน์กับโลกใบนี้กับดวงดาวดวงนี้ในฐานะนักแสดงก็ให้เราไปต่อเหอะ เราจะเต็มที่เลย พอเสร็จโปรเจกต์บินกลับไทยผมก็รู้สึกว่ามันจบงานของเราละ เราทําเต็มที่ในหน้าที่ของเราละ เราก็แค่รอผลของมันซึ่งงานประมาณนี้เรามีเป้าหมายอยู่แล้วว่าเราอยากจะให้มันไปถึงไหนเราแค่รอโอกาสนั้น แล้วพอรู้สึกว่ามันมีโอกาสที่จะไปถึงปลายทางตรงนั้นได้ มันก็ค่อย ๆ ลุ้น มากขึ้น ๆ จนวันที่ได้ไปปักธงตรงนั้น เราก็รู้สึกว่ามันเป็นการบอกอะไรบางอย่างที่บอกเราด้วย บอกผู้กํากับด้วย บอกทีมด้วย ว่าไอ้สิ่งที่เราทําอยู่มันมี “คุณค่า” มันทําให้เรามีกําลังใจมากขึ้นว่ามันจะยากอย่างนี้แหละ แต่ขอให้ทำต่อไปแค่ทําสิ่งที่มั่นใจนี้ต่อไปเรื่อย ๆ จนกว่าวันนึงจะสามารถทําอาชีพนี้อาชีพเดียวได้ ซึ่งมันจะเกิดขึ้นหรือไม่เกิดขึ้นก็ได้ ผมเคยคุยกับเหว่ยเหลียงว่าเรื่องนี้คือเดิมพันครั้งสุดท้ายอาจจะเป็นเรื่องสุดท้ายในฐานะนักแสดง แต่พอหนังได้ไปฉายรอบพรีเมียร์ที่เทศกาล Cannes และได้รางวัล เหว่ยเหลียงก็บอกผมว่าจะต้องไปต่อนะอย่าหยุดแค่นี้ เขาสามารถพูดได้เลยว่าอย่าหยุดห้ามหยุดต้องไปต่อในฐานะ “นักแสดง”

  ผมว่าตอนนี้ผมเปิดโอกาสมากขึ้น คนส่วนใหญ่ชอบคิดว่าผมรับแต่หนังอินดี้ แต่จริง ๆ ผมเปิดรับหมดผมเปิดรับบททุก ๆ บท ผมแค่รอโอกาสให้คนเลือกผมไปทําหน้าที่รับผิดชอบตัวละครใดตัวละครนึงของเขาเท่านั้นเอง