“ศิลปะ” นอกจากจะเป็นเครื่องมือชุบชูและกล่อมเกลาจิตใจผู้คนด้วยสุนทรียะและความงามแล้ว ในบางครั้ง ศิลปะอาจเป็นเครื่องมือในการบําบัดเยียวยารักษาจิตวิญญาณ หรือแม้แต่เป็นเครื่องมือใน การสร้างความเข้าใจระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ หรือแม้แต่มนุษย์กับสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ได้ด้วย ดังเช่นผลงานของศิลปินผู้หนึ่งที่มีชื่ิอว่า ยูจิน ลี (Yujin Lee)
  ศิลปินร่วมสมัยชาวเกาหลีใต้ ผู้ทํางานในหลากหลายบทบาท ทั้งศิลปิน นักเขียน ภัณฑารักษ์ นักแปล อาจารย์ ฯลฯ หลังจากอาศัยในกรุงเบอร์ลินและนิวยอร์กอยู่ราวครึ่งทศวรรษ เธอย้ายตัวเองไปปักหลักอยู่บนเกาะเชจู ประเทศเกาหลีใต้ โดยเปลี่ยนบ้านไร่เก่าในชนบทให้กลายเป็นสตูดิโอและที่พํานักในชื่อ “Next Door to the Museum” ที่ได้แรงบันดาลใจจากสตูดิโอของ วินเซนต์ ฟาน โก๊ะห์ และมูลนิธิ ที่นา (The Land Foundation) ของ ฤกษ์ฤทธิ์ ตีระวนิช (ศิลปินระดับโลกที่เธอเคยร่วมงานด้วย) สตูดิโอแห่งนี้ยังเป็นที่รองรับโครงการศิลปินในพํานักอีกด้วย ยูจิน ลี ทํางานศิลปะในเชิงสหวิทยาการ ที่ ผสมผสานสื่อและศาสตร์หลายหลากแขนง ที่ได้รับแรงบันดาลใจจากชีวิตชนบทบนเกาะที่เธออาศัยอยู่ โดยมุ่งเน้นไปที่แนวคิดเชิงนิเวศวิทยาและการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์กับธรรมชาติ ผลงานของเธอถูกจัดแสดงในหอศิลป์และพิพิธภัณฑ์ในหลากหลายประเทศ ทั้งในเกาหลีใต้, ประเทศจีน, นิวยอร์ค ประเทศสหรัฐอเมริกา, เอเธนส์ ประเทศกรีซ, มอสโก ประเทศรัสเซีย, เบอร์ลิน ประเทศเยอรมนี และประเทศไทย เธอยังได้รับเชิญให้เป็นภัณฑารักษ์ในงานเทศกาลศิลปะ Jeju Biennale ครั้งที่ 3 และเป็นเจ้าภาพแสดงผลงานของ ฤกษ์ฤทธิ์ ตีระวนิช ในสตูดิโอของเธออีกด้วย

  นิทรรศการนี้มีแนวคิดหลักมาจากความรู้สึกของยูจินที่ว่า ในปัจจุบัน มนุษย์เรามีชีวิตอยู่ในห้วงเวลาที่แตกต่างกัน ทั้งจากความตึงเครียดทางการเมืองที่เกิดขึ้นอย่างมากทั่วโลก ทั้งในฮ่องกง ใน สหรัฐอเมริกา และในเกาหลีเอง ที่เพิ่งมีการประท้วงขับไล่ประธานาธิบดีในช่วงเวลานั้น ด้วยความที่เธอเองก็ใช้ชีวิตอยู่ระหว่างหลายประเทศ ทั้งในเกาหลี และประเทศอื่นๆ การอยู่ในที่ที่ห่างไกลจากบ้านให้ความรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า ทําให้เธอตั้งคําถามว่า ท้ายที่สุดแล้วเราต่อสู้กับอะไรและเพื่ออะไรอยู่กันแน่?

  เริ่มจากผลงานที่เป็นจุดเริ่มต้นของนิทรรศการนี้อย่าง In The Beginning Was___(2019) ผลงานวาด เส้นเหมือนจริงบนกระดาษ ที่แสดงภาพของยูจินกําลังทําอากัปกิริยาบางอย่างร่วมกับศิลปินอเมริกัน นิโคล มาลูฟ (Nicole Maloof) ชาวเกาหลีผู้ถูกชาวอเมริกันรับเป็นบุตรบุญธรรม โดยนําเสนอภาพวาด ของทั้งสองในหลายอากัปกิริยา ท่าทางราวกับพวกเธอกําลังสนทนาอะไรบางอย่างกันอยู่ ในภาพยังถูกแต่งเติมด้วยตัวหนังสือและสัญลักษณ์ที่แฝงถึงการเคลื่อนผ่านของเวลาเอาไว้ด้วย งานชุดนี้เป็นงานศิลปะแสดงสดและวิดีโอที่สํารวจตัวตนและพื้นเพของศิลปินทั้งสอง

   ในนิทรรศการยังมีผลงานศิลปะแสดงสด Drawing Conversation 2.0 (2019) ที่ยูจิน ลี ทําร่วมกับศิลปินไทยอีก 7 คนอย่าง ดุจดาว วัฒนปกรณ์, นัทพล สวัสดี, ธนพล อินทร์ทอง, โอ๊ต มณเฑียร, ธนชัย อุชชิน, อุทิศ เหมะมูล, และดุษฎี ฮันตระกูล ในห้องแสดงงานเล็กของหอศิลป์ และจัดแสดงนอกสถานที่ใน Siri House Bangkok โดยเปิดให้ผู้ชมเข้าชมการแสดงฟรีโดยไม่เสียค่าเข้าชม

  ล่าสุด เมื่อต้นปี 2024 ที่ผ่านมา ยูจิน ลี กลับมาแสดงนิทรรศการเดี่ยวในประเทศไทย ที่แกลเลอรี่เว่อร์ อีกครั้ง ในนิทรรศการ “The Temple of Venus and Cosmic Serpent” “วิหารแห่งดาวศุกร์และนาคันตฤก” ที่ได้แรงบันดาลใจจากเหตุการณ์ที่ศิลปินต้องปลิดชีวิตสัตว์ชนิดหนึ่งด้วยความจําเป็น ในวัน ครบรอบ 3 ปี ของการย้ายไปพํานักบนเกาะเชจู เธอจึงใช้งานศิลปะที่ได้แรงบันดาลใจจากศาสตร์และ ปรัชญาตะวันออกเพื่อเป็นการเยียวยาตัวเองจากบาดแผลของความพลาดพลั้งในครั้งนั้น

  “นิทรรศการครั้งนี้ได้แรงบันดาลใจจากเหตุการณ์ที่ฉันฆ่างูตายด้วยความจําเป็น ที่บ้านของฉันในเกาะเชจู หลังจากฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ 3 ปี ฉันรู้สึกผิดมาก นิทรรศการนี้เป็นการไถ่ถอนความผิดของฉันในการกระทําความรุนแรงในการฆ่างู ซึ่งสําหรับฉันเป็นเรื่องใหญ่มากๆ นอกจากนี้งานชุดนี้ยังเกี่ยวกับ การที่เราจะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันกับสิ่งที่แตกต่างจากเราได้อย่างไร นั่นเป็นแรงจูงใจของงานชิ้นนี้ นอกจากนี้ ฉันยังได้แรงบันดาลใจจากการที่สงครามอิสราเอล-ปาเลสไตน์ในฉนวนกาซ่าปะทุขึ้น สงครามนี้ส่งผลกระทบต่อฉันอย่างมาก เพราะเกาหลีมีประวัติศาสตร์เกี่ยวกับการล่าอาณานิคม และปู่ของฉันเพิ่งเสียชีวิตไปในขณะที่ฉันกําลังอยู่ในเมืองไทย และเขาเคยมีชีวิตอยู่ในยุคล่าอาณานิคม เขาเกิดในญี่ปุ่นและเติบโตที่นั่นจนเป็นหนุ่ม, ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เขาเล่าเรื่องราวเกี่ยวกับช่วงวัยเด็กของเขา ซึ่งน่าสะเทือนใจมาก ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย เขามาเล่าเรื่องนี้ตอนช่วงเวลาไม่กี่ปีสุดท้ายในชีวิตของเขาเท่านั้น ฉันรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นในฉนวนกาซ่าหรือปาเลสไตน์นั้นเชื่อมโยงกับสิ่งที่เกิดขึ้นในเกาหลี ฉันจึงรู้สึกถูกกระทบอย่างรุนแรงมากจากเรื่องนี้ ทําให้ฉันมีความรู้สึกร่วมไปกับสีสันของธงชาติปาเลสไตน์ สีสันทั้งหมดในนิทรรศการนี้จึงประกอบด้วยสีแดง เขียว ขาว และดํา (สีธงชาติปาเลสไตน์) เท่านั้น แต่ฉันก็ไม่ต้องการพูดถึงเรื่องสงครามนี้แต่เพียงอย่างเดียว แต่ฉันคิดว่ามันเป็นบทสนทนาที่เชื่อมโยงกับสิ่งอื่นๆ อีกมากมาย แกนหลักของนิทรรศการนี้เป็นเรื่องราวเกี่ยวกับการที่เราจะเยียวยาจากบาดแผลหรือความรู้สึกผิดได้อย่างไร ไม่ว่าจะเป็นบาดแผลส่วนตัวหรือส่วนรวม อันเป็นบาดแผลจากผลกระทบของสิ่งที่เกิดขึ้นในโลกในปัจจุบัน”

  “รูปทรงครึ่งวงกลมที่เป็นรูปทรงหลักในนิทรรศการครั้งนี้ ได้แรงบันดาลใจจากรูปทรงของสัญลักษณ์ หยินหยาง ซึ่งเกี่ยวกับความสมดุล ที่ปรากฏในภาพวาดของไก่ตัวผู้และไก่ตัวเมีย หรือภาพวาดร่างกายของผู้ชายและผู้หญิงบนประตูหมุน แต่สิ่งที่ฉันสนใจมากกว่าความสมดุลและหยินหยาง คือ การที่สองสิ่งที่ตรงข้ามกันมีความเชื่อมโยงกันในขณะที่กําลังเคลื่อนไหวอยู่ นั่นแสดงให้เห็นในผลงาน ประติมากรรมรูปครึ่งวงกลมสองอันที่มีภาพเคลื่อนไหวอยู่ตรงกลาง และงานศิลปะจัดวางรูปประตู สองบานก็เป็นประตูที่เคลื่อนไหวได้ แนวคิดของหยินหยางนั้นมาจากลัทธิเต๋าซึ่งเป็นปรัชญาของจีน และในลัทธิเต๋า เลข 5 ก็เป็นสัญลักษณ์ของความสมดุล เพราะเลข 5 ประกอบด้วยเลข 2 สองตัวที่เคลื่อนไหวระหว่างเลข 1 เพื่อสร้างความสมดุลระหว่างกัน (หรือนิ้วมือของเราก็มีข้างละ 5 นิ้วเช่นกัน) สรรพสิ่งในโลกนี้ก็อยู่ในความสมดุลที่ว่านี้ เมื่อสมดุลถูกทําลาย เราก็จะรู้สึกว่าบางอย่างแตกหัก สูญหายไป เราจึงทําบางสิ่งบางอย่างขึ้นมา ในอดีตอาจจะเป็นการประกอบพิธีกรรม การบวงสรวง เซ่นไหว้ต่างๆ เพื่อรักษาเยียวยาสิ่งที่แตกหักสูญหายไปที่ว่า นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันตั้งชื่อนิทรรศการนี้ของฉันว่า “วิหาร” อาจเป็นเพราะฉันต้องการเยียวยาบางสิ่งบางอย่างที่แตกหักสูญหายไปจากฉัน และเสาะแสวงหาสิ่งใหม่ๆ ซึ่งในแง่หนึ่ง เมื่อเกิดสถานการณ์เลวร้ายขึ้น ฉันคิดว่าสิ่งที่สามารถเยียวยาเราได้มากที่สุดคืออารมณ์ขัน คุณยังสามารถหัวเราะได้ และแบ่งปันอารมณ์ขันให้แก่คนอื่นได้”

  ซึ่งตัวเลข 5 ที่ว่าก็ถูกทําขึ้นเป็นผลงานประติมากรรมหลอดไฟนีออนดัดเป็นเลข 5 ในภาษาเกาหลี ที่ส่องสีสันสีแดง เขียว ขาว ซึ่งเป็นสีเดียวกับสีธงชาติของปาเลสไตน์นั่นเอง
  “สําหรับฉัน ผลงานประติมากรรมหลอดไฟนี้เกิดขึ้นทีหลังสุดในนิทรรศการนี้ เพราะพอทํางานเสร็จ ฉันคิดว่า นิทรรศการนี้มีเนื้อหาที่ค่อนข้างหนักและเครียดไปหน่อย ฉันคิดว่าสิ่งที่จะผ่อนคลายผู้คน จากความเครียดได้ก็คือการหัวเราะ นั่นเป็นสิ่งที่ฉันขาดไป ฉันก็นึกถึงตัวเลข 555 (ห้าห้าห้า) ซึ่งแทนเสียงหัวเราะของคนไทย และเลข 5 ก็คือเลขสําคัญในลัทธิเต๋า เมื่อคุณสามารถหัวเราะในท้ายที่สุดได้ คุณก็สามารถไปถึงความสมดุลของชีวิตได้เช่นกัน”

  ในนิทรรศการนี้ของเธอยังมีผลงานศิลปะจัดวางที่ดูคล้ายเกมการละเล่นที่ใครๆ ก็รู้จักันดีอย่าง เกม บันไดงู ติดตั้งอยู่บนพื้น แต่ในความเป็นจริงแล้วกลับเป็นงานศิลปะในเชิงเกมปรัชญาตะวันออกเสีย มากกว่า
  “งานชิ้นนี้เป็นเหมือนเกมที่คล้ายกับตารางอี้จิง ศาสตร์ที่ว่าด้วยการเปลี่ยนแปลงของจีน ช่วงหลังฉันค่อนข้างอินกับอี้จิง อี้จิงนั้นถูกเรียกว่าคัมภีร์แห่งการเปลี่ยนแปลง เพราะเมื่อคุณติดขัดหรือเกิด อุปสรรคใดขึ้นมา คุณสามารถอ่านคัมภีร์แห่งการเปลี่ยนแปลง เพื่อมองหาว่า ความเปลี่ยนแปลงแบบใดที่คุณสามารถจะทําได้เพื่อก้าวออกมาจากความติดขัดหรืออุปสรรคนั้น ฉันใช้อี้จิงบนเกาะที่ฉันอยู่ หลายครั้งมันคล้ายกับไพ่ทาโรต์อยู่เหมือนกัน เพราะมันเกี่ยวกับความเป็นไปได้ต่างๆ เมื่อคุณทอยลูกเต๋าหรือโยนเหรียญ และเปิดหนังสือเพื่อหาคําตอบสําหรับคุณได้ ฉันคิดว่าอี้จิงเป็นอะไรที่คุณทําด้วยตัวเองได้ มีคนกล่าวว่าในอดีตอี้จิงถูกสร้างขึ้นให้กษัตริย์เพื่อให้ทรงตัดสินใจเลือกในสิ่งที่ถูกต้องได้ ฉันคิดว่ามันเป็นอะไรที่คุณสามารถนั่งลงในพื้นที่สงบๆ และหาคําตอบด้วยตัวเองได้ และฉันก็ทํากิจกรรมกับตารางอี้จิงนี้กับผู้ชมที่มาชมนิทรรศการนี้ มันเป็นอะไรที่เรียบง่ายมาก คุณโยนลูกเต๋า และหาคําตอบจากหนังสืออี้จิงที่อยู่ในงานนี้ได้ด้วยตัวเอง เหมือนเป็นหนทางในการทําให้ตัวเองอยู่ในสภาวะทางจิตใจที่ถูกต้อง และถามคําถามที่ต้องการได้ และคุณสามารถตีความคําตอบที่เหมาะสําหรับคําถามของคุณได้ การโยนลูกเต๋าหาคําตอบก็เป็นเหมือนการสุ่ม ซึ่งการสุ่มที่ว่านี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของระบบชีวิตของเราด้วยเช่นกัน”